Ο στρατός έδωσε τελικά τη λύση στην Αίγυπτο και συντάχθηκε με την απαίτηση του λαού να παραιτηθεί ο Χόσνι Μουμπάρακ, να αλλάξει το Σύνταγμα και να οδηγηθεί η χώρα σε ελεύθερες εκλογές.
Το τέλος εποχής «του τελευταίου φαραώ» και την ανάληψη της μεταβατικής εξουσίας από το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο της Αιγύπτου ανακοίνωσε το απόγευμα της Παρασκευής ο αντιπρόεδρος Ομάρ Σουλεϊμάν (βλ. πορτρέτο στη σελ. 30) με τηλεοπτικό μήνυμα που διήρκεσε μόλις 32 δευτερόλεπτα. Την ίδια ώρα που το εξεγερμένο πλήθος ξεσπούσε σε ξέφρενους πανηγυρισμούς, ο Μουμπάρακ και η οικογένειά του εγκατέλειπαν το προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο με κατεύθυνση το θέρετρο του Σαρμ ελ Σέιχ, στην Ερυθρά Θάλασσα. Δεν πρόλαβε να απογειωθεί το αγαπημένο μέσο διαφυγής κάθε δικτάτορα σε απόγνωση (βλέπε Τσαουσέσκου) και η ελβετική κυβέρνηση ανακοίνωσε το πάγωμα των καταθέσεων του πρώην προέδρου, ενώ το πετρέλαιο έχασε 44 σεντς το βαρέλι. Η «αγορά» είχε προεξοφλήσει το τέλος.
Σύμφωνα με τον ισραηλινό βουλευτή του Εργατικού Κόμματος και πρώην υπουργό Μπενιαμίν μπεν Ελιέζερ που συνομίλησε για 20 λεπτά μαζί του λίγο πριν από την ιστορική παραίτηση, ο Μουμπάρακ έπνεε τα μένεα κατά της αμερικανικής πολιτικής και φέρεται να του είπε ότι «οι Αμερικανοί τα έχουν χαμένα, δεν ξέρουν τι κάνουν με αυτό που εννοούν ως εκδημοκρατισμό της περιοχής, καθώς οδηγούν τη Μέση Ανατολή στη ριζοσπαστικοποίηση και την επικράτηση των ισλαμιστών, όπως ήδη συνέβη με το Ιράν και τη Γάζα».
Η κίνηση των στρατηγών να πιέσουν τον Μουμπάρακ να εγκαταλείψει την εξουσία δεν ήταν πραξικόπημα. Τον θυσίασαν σε μια προσπάθεια να εγγυηθούν τις εξελίξεις και να ελέγξουν όσο μπορούν το πλαίσιο μιας ομαλής και αναίμακτης μετάβασης κάτω από την πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων, οι οποίες, κάθε μέρα που περνούσε, έπαιρναν μαζικότερο και ανεξέλεγκτο χαρακτήρα. Ηταν η δυναμική των δρόμων, η ωριμότητα των ακηδεμόνευτων διαδηλωτών, το αίμα, οι 300 νεκροί, που έφεραν τη μεγάλη αυτή ανατροπή, αποτέλεσμα της ενότητας που έχτισε η εξέγερση των 18 ημερών.
Εκεί στην πλατεία Ταχρίρ, στο σημείο μηδέν της αιγυπτιακής εξέγερσης, ενώθηκαν οι προσδοκίες του αιγυπτιακού λαού για ένα καλύτερο αύριο. Εκεί συναντήθηκαν κόπτες και μουσουλμάνοι, κοσμικοί και θρησκευόμενοι, νασερικοί εθνικιστές, αριστεροί, νεαροί μπλόγκερ που κοιτάνε προς τη Δύση, ο Μπαραντέι και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, γυναίκες με αμπάγιες που διαδήλωσαν δίπλα δίπλα με κορίτσια ντυμένα με τζιν. Αυτή η ενότητα που σφυρηλατήθηκε στη ματωμένη εξέγερση είναι η καλύτερη παρακαταθήκη που θα εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση, πολύ περισσότερο από τις διακηρύξεις των στρατηγών. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν την εξέγερση συμφωνούν να συνεχίσουν να έχουν μια κοινή στάση στη μεταβατική περίοδο για να προχωρήσουν γρήγορα και ομαλά οι μεταρρυθμίσεις. Εντυπωσιακή είναι η σύμπλευση -παρά τις πολλές διαφορές τους- μεταξύ του Ελ Μπαραντέι και των Αδελφών Μουσουλμάνων, που δείχνουν εντυπωσιακή μετριοπάθεια και ωριμότητα.
Πάντως, το υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό παραμένει ακόμη αρκετά θολο, ενώ απειλείται ακόμη και η ύπαρξη του πάλαι ποτέ κυβερνώντος κόμματος, καθώς ένα μετά το άλλο παραιτούνται τα στελέχη του και παίρνουν αποστάσεις από το παλαιό καθεστώς. Επίσης, στο ρευστό σκηνικό συμβάλλει ακόμη και το γεγονός ότι δεν υπάρχει μέχρι στιγμής ένας ηγέτης που να ξεχωρίζει για να διεκδικήσει την προεδρία της χώρας, την οποία, όπως ανακοίνωσαν, δεν θα διεκδικήσουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, οι οποίοι θα πάρουν μέρος μόνο στις βουλευτικές εκλογές και δεν θα κατεβάσουν δικό τους προεδρικό υποψήφιο. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που έκανε το Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον για την πολιτική στη Μέση Ανατολή, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έχουν μια εκλογική βάση από 15 έως 25%, ο κ. Μπαραντέι, άγνωστος και ξένος για τους συμπολίτες του (καθώς όλη του τη ζωή υπηρέτησε στο εξωτερικό) λαμβάνει μόλις 3%, ενώ 16%-17% παίρνει ο αντιπρόεδρος Ομάρ Σουλεϊμάν. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, ισχυρή υποψηφιότητα θέτει ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Αιγύπτου και επί δεκαετία γραμματέας του αραβικού συνδέσμου, Αμρ Μούσα, που συγκεντρώνει 25% και θέτει σοβαρή παρακαταθήκη για την προεδρία.
* Η λαϊκή εξέγερση στην Αίγυπτο λειτούργησε σαν κάθαρση στην τραγωδία των τελευταίων δεκαετιών, έδωσε στο λαό αλλά και στη χώρα τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Η Αίγυπτος, ο γίγαντας του αραβικού κόσμου, είχε απολέσει εδώ και χρόνια την ηγεμονία της στην περιοχή, καθώς ξεθώριασε το παναραβικό όραμα του Νάσερ και το Κάιρο σύρθηκε σταδιακά στο άρμα της Ουάσιγκτον και έγινε ο καλύτερος σύμμαχος του Ισραήλ. Ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της πολιτικής ήταν η συμφωνία ειρήνης με το Τελ Αβίβ που προβλέπει τον αποκλεισμό της Γάζας και τη στενή συνεργασία αιγυπτιακών και ισραηλινών υπηρεσιών ασφαλείας σε κοινό μέτωπο κατά της «τρομοκρατίας». Η επανε-πιβεβαίωση ή η αμφισβήτηση αυτής της συμφωνίας θα καθορίσει και τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.
Επιστρέφει σε φυσιολογικούς ρυθμούς η Αίγυπτος
Με το στρατό να αναλαμβάνει την εξουσία για έξι μήνες, μέχρι τη διεξαγωγή των βουλευτικών και προεδρικών εκλογών, οι διαδηλωτές αφού επέτυχαν την απομάκρυνση του Χόσνι Μουμπάρακ την Παρασκευή 11 Ιανουαρίου εγκαταλείπουν πλέον την πλατεία Ταχρίρ στο Καΐρο, το επίκεντρο των κινητοποιήσεων τους για 18 συνεχείς ημέρες, και η χώρα φαίνεται ότι επιστρέφει σε φυσιολογικούς ρυθμούς με την ελπίδα της αλλαγής να κυριαρχεί στην πλειονότητα των Αιγυπτίων.
Το κρατικό κανάλι της Αιγύπτου μετέδωσε ότι το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο διαλύει το Κοινοβούλιο και αναστέλλει την ισχύ του συντάγματος ενώ μια επιτροπή καταρτίζει ένα τροποποιημένο σύνταγμα. Στην ανακοίνωση αναφέρεται χαρακτηριστικά: "Το Ανώτατο Συμβούλιο των ενόπλων δυνάμεων θα διαχειριστεί τις υποθέσεις της χώρας για μια περίοδο έξι μηνών ή ως τη διεξαγωγή βουλευτικών και προεδρικών εκλογών". Το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο θα απαγορεύσει επίσης συγκεντρώσεις των εργατικών ή επαγγελματικών συνδικάτων καθώς και τις απεργίες και θα ζητήσει από τους Αιγύπτιους να επιστρέψουν την εργασία τους.
Στο μεταξύ, σε δηλώσεις του ο Αϊμάν Νουρ, πολιτικός αντίπαλος του έκπτωτου προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ, εξέφρασε την ικανοποίησή του για τις εξαγγελίες της νέας ηγεσίας της χώρας.
"Είναι μια νίκη της επανάστασης", τόνισε o Νουρ μετά την ανακοίνωση από τη στρατιωτική ηγεσία.
Σύμφωνα με όσα μεταδίδει το BBC αρκετές εταιρείες, έπειτα και από τις τελευταίες εξελίξεις, προχωρούν σε αντικατάσταση προϊσταμένων που ευνοούνταν από την προηγούμενη ηγεσία και φέρονταν να έχουν μεγάλες απολαβές σε σχέση με του υπόλοιπους εργαζόμενους.
Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Αχμεντ Σχαφίγκ δήλωσε ότι προτεραιότητά του είναι η αποκατάσταση της ασφάλειας της χώρας. "Θέλουμε να διαβεβαιώσουμε ότι η ζωή των Αιγυπτίων θα επιστρέψει σε φυσιολογικούς ρυθμούς και ότι οι βασικές ανάγκες όπως ψωμί και υγειονομική περίθαλψη είναι προσβάσιμα σε όλους" είπε ο ίδιος.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα το Σάββατο εξέφρασε την ικανοποιήσή του για τη δήλωση του στρατού της Αιγύπτου ότι θα σεβαστούν τη συμφωνία Ειρήνης με το Ισραήλ που υπεγράφη του 1979.
Στο ίδιο πνεύμα και η δήλωση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος χαρακτήρισε τη συμφωνία ως τον ακρογωνιαίο λίθο για τη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής.
Οι μουσουλμάνοι κρατούν αποστάσεις από την εξουσία
Είναι τόσο εδραιωμένα σε Ευρώπη και Αμερική τα στερεότυπα για τον «ισλαμιστικό κίνδυνο», που κάθε συζήτηση για τις εξελίξεις στην Αίγυπτο καταλήγει στην οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων και την πιθανότητα να αποτελέσουν την αυριανή εξουσία.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, λειτουργούν εδώ και 83 χρόνια στην Αίγυπτο και από τη δεκαετία του '40 είχαν παραρτήματα και σε άλλες χώρες. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τόσο το μοναρχικό καθεστώς όσο και οι βρετανοί επικυρίαρχοι τούς χρησιμοποίησαν ως αντίπαλο δέος στην εθνικιστική και την κομμουνιστική αριστερά.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν πέρασαν τη δοκιμασία των φυλακών και της άγριας καταστολής, για να φτάσουν να απολαμβάνουν σήμερα ένα καθεστώς ημι-νομιμότητας, το οποίο όμως τους επέτρεψε να «αλώσουν» πολλά συνδικάτα.
Ωστόσο το καθεστώς δεν έπαψε ποτέ να τους χαρακτηρίζει «μπαμπούλα», για να τρομοκρατεί τα μικρομεσαία στρώματα και τους χριστιανούς Κόπτες, αλλά κυρίως για να εξασφαλίζει τη μακροημέρευσή του και τα δισ. της αμερικανικής βοήθειας!
Ο ιδρυτής και θεωρητικός των Αδελφών Μουσουλμάνων Χάσαν ελ Μπάνα αρνιόταν τη βία ως μέσο για την ίδρυση ενός «ισλαμικού κράτους», κάτι που το έβλεπε μέσα από βαθμιαίες μεταρρυθμίσεις. Μέσα από την οργάνωση προέκυψαν όμως άλλα ρεύματα, που ήθελαν βίαιη ανατροπή του κράτους. Ετσι δημιουργήθηκαν ένοπλες παραφυάδες, οι οποίες εξοντώθηκαν κυριολεκτικά από τις δυνάμεις καταστολής...
Σήμερα οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι -δεκαπέντε χρόνια μετά την επίσημη αποκήρυξη της ένοπλης βίας- συγκροτούν μια μεγάλη παράταξη που περιλαμβάνει υποστηρικτές αντιπαρατιθέμενων τάσεων. Η πιο συντηρητική τάση, που εκπροσωπείται κυρίως από την «παλιά φρουρά» στελεχών, δοκιμασμένων στις φυλακές και την παρανομία, θέλει κυρίως να διαφυλάξει το δόγμα, να κρατήσει τις οργανωτικές δομές και να ενισχύσει τη διείσδυσή της στην κοινωνία.
Υπάρχει, όμως, και μια νεότερη γενιά στελεχών, πιο πραγματιστική και «μεταρρυθμιστική», η οποία είναι περισσότερο ανοιχτή στον κόσμο, δεν έχει γνωρίσει τις μεγάλες διώξεις και ευνοεί την ανάμειξή της στο πολιτικό παιχνίδι.
Εμφορούνται ωστόσο και αυτοί από οπισθοδρομικές αντιλήψεις, γιατί μπορεί να είναι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά οι περισσότεροι θα δίσταζαν να υποστηρίξουν τα δικαιώματα των γυναικών, των Κοπτών ή των ομοφυλόφιλων...
Το κρίσιμο για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους είναι ότι δεν είχαν την πρωτοβουλία της σημερινής λαϊκής εξέγερσης, δεν την καθοδήγησαν και δεν μπορούν να έχουν -ακριβώς λόγω των δογματικών αντιλήψεών τους- την ιδεολογική ηγεμονία σε ένα κίνημα που διεκδικεί ελευθερίες και δημοκρατία!
Αρχικά δίστασαν να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις, στη συνέχεια όμως έκαναν εμφανή την παρουσία τους, εξασφαλίζοντας μια σημαντική νίκη: το καθεστώς τούς νομιμοποίησε στην πράξη, καλώντας τους στις συνομιλίες.
Ομως, γρήγορα έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους -με την οποία μάλλον διαφωνούν πολλά στελέχη. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν διεκδικούν την εξουσία, δεν θέλουν -για την ώρα- να συμμετάσχουν σε αυτή. «Είμαστε με την πλειοψηφία του αιγυπτιακού λαού. Δεν είμαστε η πλειοψηφία», λένε. Είναι σαφές ότι δεν θέλουν να φοβίσουν το λαό, αλλά ούτε ΗΠΑ και Ευρώπη. Προτιμούν να συνδιεκδικήσουν τις αλλαγές.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι λοιπόν πραγματική απειλή, αν εγκαθιδρυθεί ένα δημοκρατικό σύστημα. Αλλωστε, σε ένα πλαίσιο ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πολιτικών προγραμμάτων οι ισλαμιστές δεν θα είναι πλέον τα θύματα ενός δικτατορικού καθεστώτος, θα προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, θα ανταγωνίζονται ιδέες και προγράμματα. Είναι σχεδόν αδιανόητο να αποτελέσουν πλειοψηφικό ρεύμα στην αιγυπτιακή κοινωνία.
ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΑΝ ΤΟΝ ΧΟΣΝΙ ΜΟΥΜΠΑΡΑΚ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ο στρατός είναι κυρίαρχος των εξελίξεων
Το καθεστώς είναι «λαβωμένο» καθώς διαλύεται ο φόβος για την αστυνομοκρατία. Αλλά ο μηχανισμός εξουσίας με κέντρο το στρατό παραμένει ακλόνητος
Οι αιγυπτιακές ένοπλες δυνάμεις απέδειξαν έμπρακτα τον καθοριστικό ρόλο τους, παραμερίζοντας τον πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ και επιβάλλοντας τους δικούς τους όρους στη διαδικασία μετάβασης σε ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης.
Ο στρατός ανέλαβε απερίφραστα την εξουσία πρώτη φορά μετά την επανάσταση του 1952, όταν το Κίνημα των Ελεύθερων Αξιωματικών ανέτρεψε τη μοναρχία και τερμάτισε τη βρετανική επικυριαρχία. Αλλά αυτή τη φορά η παρέμβασή του σημειώνεται έπειτα από μια πρωτοφανή λαϊκή εξέγερση, η οποία έθεσε επί τρεις εβδομάδες σε ημερήσια διάταξη τα αιτήματα της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα φανεί αν ο στρατός θα παίξει έναν καταλυτικό-απελευθερωτικό ρόλο -τηρουμένων των αναλογιών- όπως ο πορτογαλικός στρατός που ανέτρεψε τη δικτατορία του Σαλαζάρ το 1974, ή αν η παρέμβασή του θα εκφυλιστεί σε ένα ακόμη στρατοκρατικό καθεστώς, κάτι συνηθισμένο στον αραβικό κόσμο. Ο στρατός κίνησε και καθοδήγησε, με ελεγχόμενες κινήσεις, τις πολιτικές εξελίξεις, όπως φάνηκε από το δεύτερο διάγγελμα του προέδρου Μουμπάρακ, ο οποίος εκχώρησε αρχικά ορισμένες εξουσίες στον Ομάρ Σουλεϊμάν, για να αναλάβει στη συνέχεια τον πλήρη έλεγχο.
Η δημόσια παρέμβαση του στρατού, με ανακοινωθέντα που θυμίζουν πολεμικές συνθήκες, απέβλεπε να κάνει σαφές ότι εκείνος εγγυάται τη μετάβαση σε ένα δημοκρατικότερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα προειδοποιούσε ότι θα υποστηριχθούν τα «νόμιμα αιτήματά του», αλλά όχι και η ανατροπή του ίδιου του καθεστώτος!
Είναι σαφές ότι οι στρατιωτικοί, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του καθεστώτος εδώ και περίπου εξήντα χρόνια, θέλησαν να προλάβουν τη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής εξέγερσης, καθώς στην πλατεία Ταχρίρ είχαν εμφανίσει τα πρώτα συνθήματα που δεν ζητούσαν μόνο την αποπομπή του Μουμπάρακ, αλλά και την ανατροπή του καθεστώτος («νιζάμ»).
Ο στρατός άφησε να διαφανεί ότι δεν ταυτιζόταν με τον Μουμπάρακ, αλλά τώρα η Αίγυπτος μπαίνει σε μια σχετικά μακρά φάση λεπτών ισορροπιών μέχρι να γίνουν οι συνταγματικές αλλαγές και οι ελεύθερες εκλογές.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές της πλατείας Ταχρίρ, που ζητούσαν την άμεση απομάκρυνση του Μουμπάρακ, θα βρεθούν μπροστά σε κρίσιμα διλήμματα, όπως και η ηγεσία του στρατού. Και εδώ κρίνεται η ωριμότητα και η πολιτική σύνεση των δυνάμεων -παλιών και νέων- που πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις. Ενα θετικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι η λαϊκή εξέγερση δεν περιορίστηκε στο κέντρο του Καΐρου.
Το καθεστώς είναι σαφώς «λαβωμένο», γιατί είδε μέσα σε λίγες μέρες να διαλύεται ο φόβος απέναντι στην αστυνομοκρατία και να καταρρακώνεται η αξιοπιστία του κυβερνητικού κόμματος και των ελεγχόμενων μέσων ενημέρωσης, αλλά ο μηχανισμός εξουσίας, με κέντρο το στρατό, παρέμεινε ακλόνητος.
Η πολύχρονη αυταρχική διακυβέρνηση δεν επέτρεψε τη δημιουργία συγκροτημένων πολιτικών δυνάμεων, που να εκφράζουν τις διάφορες κοινωνικές τάξεις και να μπορούν να διαπραγματευτούν σήμερα δυναμικά. Ομως, το σημαντικό είναι ότι η λαϊκή κινητοποίηση εδραίωσε την πεποίθηση πως η αλλαγή είναι δυνατή και ταυτόχρονα απομυθοποίησε την ικανότητα του καθεστώτος να ελέγχει αιωνίως τους πάντες.
Ο σπόρος της ελευθερίας του λόγου, των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων, η αμφισβήτηση του διεφθαρμένου καθεστώτος ρίζωσαν για καλά στην αιγυπτιακή γη. Οι εκατοντάδες χιλιάδες, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, που κατέβηκαν στους δρόμους, ξαναβρήκαν τη χαμένη αυτοπεποίθησή τους.
Η λαϊκή εξέγερση έδωσε μια εκπληκτική ώθηση στην ελεύθερη έκφραση: Οι γελοιογραφίες και οι περίφημες αιγυπτιακές «νόκτες», δηλαδή τα ανέκδοτα, έχουν πλημμυρίσει το Διαδίκτυο.
Μπροστά σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση, με την άνιση διελκυστίνδα ανάμεσα στο καθεστώς και τον εξεγερμένο λαό, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αποδείχθηκαν ξανά κατώτεροι των περιστάσεων. Οι ΗΠΑ, αφού άλλαξαν τρεις φορές στάση, φαίνεται ότι κινήθηκαν τελικά δραστήρια για να διαφυλάξουν τα ύψιστα στρατηγικά συμφέροντά τους και ταυτόχρονα τη συνθήκη ειρήνης που έχει υπογράψει η Αίγυπτος με το Ισραήλ το 1979.
Τώρα ο στρατός της Αιγύπτου βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία: να αποδείξει ότι μπορεί να λειτουργήσει πραγματικά ως υπερασπιστής της εθνικής ανεξαρτησίας και της ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή, αλλά ταυτόχρονα να παίξει τον ρόλο του θεματοφύλακα μιας ειρηνικής μετάβασης σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, το οποίο θα αποτελέσει πρότυπο για τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου