Ο «άξονας του κακού» δεν περνάει πια από τη Συρία

Η ΧΩΡΑ ΒΕΛΤΙΩΝΕΙ ΜΕ ΓΡΗΓΟΡΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΚΑΝΕΙ ΜΕΓΑΛΑ, ΔΙΕΘΝΗ ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ «ΚΛΕΙΔΙ» ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ...

Ανεμοι αλλαγής πνέουν στη Συρία τις μέρες αυτές και τη σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο έξω από τον κλοιό της διεθνούς απομόνωσης, συσφίγγοντας κι άλλο τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και εξομαλύνοντας βαθμιαία τις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Θυμάστε τον «άξονα του κακού»; Απλώς δεν υφίσταται πλέον. Τον έχει διαγράψει η γομολάστιχα της νέας εποχής Ομπάμα με υπό διαμόρφωση πολιτικές κατευνασμού στο Μεσανατολικό, που, έχοντας στείλει στον αγύριστο λεονταρισμούς και εντάσεις του ανεκδιήγητου Μπους, τείνει χείρα συμφιλίωσης στην κυβέρνηση της Δαμασκού, θεωρώντας τη ρητά χώρα-κλειδί για τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής.

Περήφανος λαός, μοντέρνος αλλά και δεμένος με τις παραδόσεις του. Στην Παλιά Πόλη της Δαμασκού ο «ιστός» της Ιστορίας της χώρας υφαίνεται με προσοχή, σεβασμό και ελπίδα

Εύκολη ήταν η διαπίστωση των παραπάνω στη διάρκεια ολιγοήμερου ταξιδιού στη χώρα, που προέκυψε ακριβώς την «επόμενη μέρα» της επίσημης επίσκεψης του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στη Συρία (24-27 Ιουνίου): Με αφορμή την ολοκλήρωση ενός έτους πανηγυρικών θρησκευτικών εκδηλώσεων που οργάνωσαν τα Πατριαρχεία της Συρίας τιμώντας τη συμπλήρωση δύο χιλιετιών από τη γέννηση του Αποστόλου Παύλου, η συριακή κυβέρνηση κάλεσε ξανά τη συντάκτρια της «Ε» μαζί με μερικές δεκάδες εκπροσώπους των ΜΜΕ ευρωπαϊκών χωρών.
Το φεγγάρι, σχεδόν γεμάτο, ανηφορίζει για να μεσουρανήσει πάνω από τα μπετένια του κάστρου της Δαμασκού και η λάμψη του προσθέτει στον φωτισμό της σκηνής που έχει στηθεί κολλητά στο μεσαιωνικό τείχος. Στο κέντρο της, μια μέρα του 34 μ.Χ, ο τυφλός Σαούλ δέχεται το θαυματουργό άγγιγμα του Ανανία και βρίσκει μεμιάς το φως μα και τη φώτισή του. Ενδύεται λευκό χιτώνα και το καταδιωγμένο ποίμνιο των πρωτοχριστιανών της Δαμασκού αγαλλιάζει και χορεύει μέσα σε σύννεφα ξερού πάγου. Γιατί ήρθε η ώρα που ο Ρωμαίος πολίτης, Εβραίος της φυλής Βενιαμίν, Φαρισαίος και απηνής διώκτης των μαθητών του Ναζωραίου, ο Σαούλ ή Σαύλος από την Ταρσό της Κιλικίας, να ξεκινήσει το πραγματικό, μεγάλο ταξίδι μιας εναργούς ζωής: Να γίνει Παύλος, απόστολος, και να κηρύξει την πίστη του Χριστού στα έθνη μέχρι τον μαρτυρικό του θάνατο από σπαθί στη Ρώμη.

«Ετος Αποστόλου Παύλου»
Υποβλητική η εικονική πραγματικότητα και ενδιαφέρον το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα του σύγχρονου μπαλέτου που, με έμπνευση τις Πράξεις των Αποστόλων, είχε γράψει και σκηνοθετήσει ο δρ. Τάμερ αλ Αρμπίντ, κορυφαία καλλιτεχνική περσόνα της χώρας. Ετσι, λοιπόν, στις 29 Ιουνίου, «Πέτρου και Παύλου των Πρωτοκορυφαίων» ανήμερα, με την παρουσία ανώτατων εκπροσώπων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, κυβερνητικών στελεχών και ξένων προσκεκλημένων, με ζωηρά χειροκροτήματα από ιερωμένους και λαϊκούς, έκλεισε όσο πιο επίσημα γινόταν το «Ετος του Αγίου Παύλου 2008-2009».
Είχαν προηγηθεί πατριαρχικά συλλείτουργα στις εκκλησίες όλων των δογμάτων και συναυλίες κλασικής μουσικής στον ελληνορθόδοξο καθεδρικό της Μαριαμίε, της Παναγίας, στην Παλιά Πόλη, αλλά και στο σύγχρονο κτιριακό αρχιτεκτόνημα της Οπερας της Δαμασκού. Είχαν οργανωθεί επισκέψεις «Στα βήματα του Αποστόλου Παύλου», όπως ονομάστηκε από το υπουργείο Τουρισμού της Συρίας το πακέτο περιήγησης σε θρησκευτικά και αρχαιολογικά μνημεία σε όλη τη χώρα, απευθυνόμενο και στην αγορά της Δύσης και στους -χριστιανικούς κυρίως- πληθυσμούς άλλων αραβικών χωρών.
Για δεύτερη φορά, είχα ύστερα από έναν χρόνο ξανά την ευκαιρία να ζήσω την εμπειρία της παρατήρησης της μαζικής, ενθουσιώδους κατάνυξης του πλήθους των -χριστιανών και μη- προσκυνητών που βάδισαν για να τιμήσουν τον Μαρ Μπούλος - τον Αγιο Παύλο. Ηταν η λιτανεία που, με προπομπούς προσκόπους τυμπανοκροτούντες και σημαιοφόρους, κάθε χρόνο ξεκινά από την εκκλησία του Μαρ Τζίρτζις -Αγίου Γεωργίου- της ενορίας της Τζντέιντετ Αρτούζ, ένα προάστιο σιιτών, δρούζων και χριστιανών στα νοτιοανατολικά της Δαμασκού, για να καταλήξει ύστερα από επτά περίπου χιλιόμετρα αγροτικού δρόμου μέσα στο απογευματινό λιοπύρι στο ελληνορθόδοξο μοναστήρι του Ταλ Κάουκαμπ, του Οράματος του Αποστόλου Παύλου, εκεί που τα χωράφια δίνουν τη θέση τους στην έρημο. Και εκεί είναι που, έχων την πρωτοκαθεδρία, ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιγνάτιος Δ' Αζίμ τελεί τον πανηγυρικό εσπερινό με παρόντες επικεφαλής όλων των θρησκειών και των δογμάτων της Συρίας.
Γνωστό στους εξοικειωμένους ότι στη Μέση Ανατολή την πραγματικότητα μάλλον τη...διαβάζεις μέσα από τις γραμμές, παρά τη βλέπεις να ξεδιπλώνεται ανοιχτά και φανερά μπροστά σου. «Οι Αμερικανοιίθέλουν δύο τρία λεπτά για να φάνε ένα χάμπουργκερ, όμως και είκοσι χρόνια μπορεί να κάνει ο υφαντής για ένα καλό χαλί», ήταν ατάκα αξιομνημόνευτη που άκουσα πάνω στο ταξίδι. Και, ενδεικτική της τρέχουσας συγκυρίας, παρά τις νεότερες πολιτικές εξελίξεις στη Συρία, που, έξι μόλις μήνες πριν, θα φάνταζαν έως και ανήκουστες:
Στις 3 Ιουλίου, παραμονή της εθνικής γιορτής της Ημέρας της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, κι ενώ η διεθνής κοινή γνώμη επικεντρωνόταν στις συνομιλίες Ομπάμα - Πούτιν και Μεντβιέντεφ στη Μόσχα, ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ Αλ Ασαντ απηύθυνε μέσω συνέντευξης στο αμερικανικό «Skynews» πρόσκληση στον Μπαράκ Ομπάμα να επισκεφτεί επισήμως τη χώρα και να συζητήσουν μαζί τα του Μεσανατολικού. «Κάθε διαβούλευση, είπε, μεταξύ δύο προέδρων είναι κάτι θετικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να βρεθούμε σύμφωνοι σε όλα. Αλλά συζητώντας, έτσι μόνο μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα». Εάν ο Ομπάμα πάει στη Δαμασκό, θα είναι ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που θα επισκεφτεί τη Συρία ύστερα από τον Τζίμι Κάρτερ, τον καιρό των αιγυπτοϊσραηλινών ειρηνευτικών συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ (1978).

Το «άνοιγμα» Ομπάμα
Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία: Στις 23 Ιουνίου, λίγες μέρες μετά την επίσκεψη στη Δαμασκό του Αμερικανού ειδικού απεσταλμένου για το Μεσανατολικό Τζορτζ Μίτσελ και τη συνακόλουθη συνάντησή του με τον Σύρο πρόεδρο, ανακοινώθηκε από την Ουάσιγκτον ότι, το συντομότερο, θα ξανανοίξει η πρεσβεία των ΗΠΑ στη χώρα. Η αμερικανική διπλωματική αποστολή είχε αποχωρήσει το 2005, μετά τη δολοφονία του προέδρου του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι, για την οποία είχαν τότε εκφραστεί υπόνοιες εμπλοκής των συριακών μυστικών υπηρεσιών. Από την αρχή δε της χρονιάς είχαν ταξιδέψει στη Συρία ανώτατοι Αμερικανοί στρατιωτικοί αξιωματούχοι για σειρά ανεπίσημων επαφών με σκοπό να πείσουν τη συριακή πλευρά σε συνεργασία, ώστε να εμποδίζεται η είσοδος στο Ιράκ ακραίων ενόπλων μαχητικών στοιχείων. Με τα αμερικανικά στρατεύματα να βρίσκονται σε τροχιά αποχώρησης από τις πόλεις του Ιράκ, αναδεικνύεται εδώ αναντικατάστατη η αμερικανοσυριακή συνεργασία. Αλλωστε και οι δύο πλευρές θα επιθυμούσαν να αποφύγουν στο όμορο με τη Συρία Ιράκ μια περαιτέρω κλιμάκωση της σεχταριστικής βίας, με κίνδυνο επέκτασής της και σε άλλες χώρες της περιοχής. Η υπόθεση της εισόδου ακραίων μαχητών στο Ιράκ από τη συροϊρακινή μεθόριο ήταν για τις ΗΠΑ κύριος διακηρυγμένος λόγος επιβολής οικονομικών κυρώσεων στη Δαμασκό από το 2004. Κυρώσεις που η ισχύς τους ανανεώθηκε τον περασμένο Μάιο, παρά τις σαφείς ενδείξεις βελτίωσης των διμερών σχέσεων.
Επιπλέον, αμερικανικές επισκέψεις προλείαναν κάπως το έδαφος. Οπως αυτές του Τζέφρι Φέλντμαν, υφυπουργού Εξωτερικών για θέματα Εγγύς Ανατολής, και του Ντάνιελ Σαπίρο, ανώτατου αξιωματούχου του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ (NSC). Η ατζέντα τους αφορούσε διαδικασίες πιθανής έναρξης ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ, συνδρομή της Συρίας για τη συμφιλίωση Φάταχ και Χαμάς στην Παλαιστίνη (ο ηγέτης της Χαμάς Χάλεντ Μεσάαλ φιλοξενείται πάντα στη Δαμασκό), οριστικές δεσμεύσεις για τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας του Λιβάνου, αλλά και το πλέον αισιόδοξο αμερικανικό σενάριο: Εφόσον η Συρία υπογράψει ειρήνη με το Ισραήλ με αντάλλαγμα και την επιστροφή των Υψωμάτων του Γκολάν (που κατέλαβαν οι Ισραηλινοί κατά τον Πόλεμο των Εξι Ημερών το 1967 και κατόπιν προσάρτησαν μονομερώς στην ισραηλινή επικράτεια εγκαθιστώντας στην πορεία πάνω από 20.000 εποίκους), αλλά και οικονομική ενίσχυση με μορφή εκτεταμένων εμπορικών συναλλαγών και επενδύσεων από τη Δύση, τότε θα εγκαταλείψει την τακτική της συμμαχία με το Ιράν, μέρος της οποίας αποτελεί και η ιρανοσυριακή στήριξη της Χεζμπολάχ του Λιβάνου.

Η Χεζμπολάχ είναι εδώ...
Νασράλα και Ασαντ: μια σχέση υπεράνω εσωτερικής πολιτικής. Οπως υπεράνω είναι και ο σεβασμός στο Μαρ Μπούλος, τον Απόστολο Παύλο

Πορτρέτα του σεΐχη Χάσαν Νασράλα, του ηγέτη της Χεζμπολάχ που έβλεπα στην αγορά της Χαμιντίε ακόμα και τυπωμένα σε μπλουζάκια, αλλά και του Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ, κατά κανόνα πλαισιώνοντας την προσωπογραφία του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ σε προθήκες ή πόρτες καταστημάτων, ενδεχομένως δίνουν από μόνα τους απάντηση για το πώς σκέφτονται οι Σύροι ως προς τη συνέχιση της συγκεκριμένης συμμαχίας. Αν αυτό δεν αρκεί, ενδεικτική είναι η επισήμανση του Μαρουάν Καμπαλάν, καθηγητή Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο της Δαμασκού, όπως τη διατυπώνει σε άρθρο με τίτλο «Μία σχέση υπεράνω εσωτερικής πολιτικής» στο τεύχος Ιουλίου της μηνιαίας αγγλόφωνης επιθεώρησης «Syria Today»: Αναφερόμενος και στις πρόσφατες μετεκλογικές διαδηλώσεις στο Ιράν, γράφει για τη διμερή συμμαχία πως «η ρεαλπολιτίκ, η περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων, όπως και οι αμοιβαίες αντιλήψεις των έξωθεν απειλών, είναι πολύ πιθανόν να την κάνουν να αντέξει, ανεξάρτητα ποιος θα βρίσκεται στην εξουσία στο Ιράν τα επόμενα χρόνια».
Αναγκαία εδώ η επισήμανση ότι ακόμα στη χώρα ο Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός, παραμένει κρατικός, απηχώντας τις θέσεις της κυβέρνησης. Μερικοί ιδιωτικοί ραδιοσταθμοί έχουν ανοίξει με τα πολιτικοοικονομικά ανοίγματα των τελευταίων χρόνων, όμως μεταδίδουν μόνο αραβική ή δυτική μουσική και ψυχαγωγικά προγράμματα, απέχοντας από κάθε είδους πολιτικές συζητήσεις ή αναλύσεις.
Οσο για την ειρηνευτική διαδικασία με το Ισραήλ, κι εδώ φαίνεται πως πάει μακριά η βαλίτσα. Με δεδομένη πλέον την αποτυχία της Τουρκίας ως περιφερειακού διαμεσολαβητή (είχε φιλοξενήσει μέσα στο 2008 απανωτές άτυπες συναντήσεις Σύρων και Ισραηλινών αξιωματούχων που τερματίστηκαν με την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα τον περασμένο Δεκέμβριο), από πλευράς Συρίας τουλάχιστον δεν αναζητείται επειγόντως νέος περιφερειακός αντικαταστάτης. Και με την υφιστάμενη στο Ισραήλ κυβέρνηση Νετανιάχου, η συριακή ηγεσία επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους τη θέση ότι «αυτή τη στιγμή στο Ισραήλ δεν υπάρχει αξιόπιστος εταίρος για ειρηνευτικές συνομιλίες». Ο Μπασάρ αλ Ασαντ το διατυπώνει σε κάθε επίσημη συνάντησή του. Το ίδιο ακριβώς είπε τις προάλλες και στον Κάρολο Παπούλια.

Παπούλιας, το «ισχυρό χαρτί»
«Ααα!!!... Ελ ραΐς Γιουνάνι!!!...(Ο Ελληνας Πρόεδρος)»: εύγλωττο το επιφώνημα συνοδευόμενο από χειρονομίες υποδηλώνουσες θαυμασμό, μια μέρα στο Εθνικό Μουσείο της Δαμασκού. Ο κατά τα άλλα βλοσυρός και δύσπιστος ως προς τη νομιμότητα χρήστης της φωτογραφικής μου μηχανής στον χώρο παρών αξιωματικός της αστυνομίας, αλλάζει έκφραση και στάση στην αναφορά της εθνικότητας και αρχίζει να ξομπλιάζει τον Κάρολο Παπούλια. Αντίστοιχες μικροσυζητήσεις με ανθρώπους της αγοράς το έδειχναν καθαρά. Στη Συρία τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο κόσμος απλώς τον λάτρεψε. Και φρόντισε να το εκδηλώσει.
Αλλά και σε ανώτατο πολιτειακό επίπεδο ο Κάρολος Παπούλιας ζέστανε καρδιές στο όνομα του «παλιού καιρού»: Γιατί από τη δεκαετία του '70 ήδη ήταν ο άνθρωπος που διεκπεραίωνε ανοιχτές και μυστικές διπλωματικές επαφές με τον αραβικό κόσμο, έχοντας συνεπώς στενές σχέσεις και με τα υψηλά κομματικά κλιμάκια του κυβερνώντος Μπάαθ, αλλά και προσωπική φιλία με τον πατέρα του σημερινού Σύρου προέδρου, τον Χάφεζ αλ Ασαντ. Η υποδοχή της ελληνικής αποστολής υπήρξε και λαμπρή και θερμή. Χαρακτηριστικό το αφιέρωμα της εφημερίδας «Αλ Θάουρα» (Η Επανάσταση) της 25ης Ιουνίου, με τρεις από τις 12 μεγάλου σχήματος σελίδες της ύλης της να αφορούν ρεπορτάζ και φωτορεπορτάζ για την επίσκεψη Παπούλια, τις ελληνοσυριακές οικονομικές-εμπορικές σχέσεις και τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 2008 το σύνολο των εμπορικών συναλλαγών με την Ελλάδα ανέρχεται στα 200 εκατομμύρια ευρώ, μόλις το 1,2% απ' όλες τις χώρες της Ε.Ε., σχολίαζε σχεδόν με παράπονο το οικονομικό ρεπορτάζ της «Αλ Θάουρα». Και εκτός πρωτοκόλλου, ενώ την τελευταία νύχτα στη Συρία η ελληνική αποστολή θα την περνούσε στο Χαλέπι, ο Σύρος πρόεδρος πήρε τη σύζυγό του την Ασμα και μερικούς άντρες της ασφάλειάς του, μπήκε στο ιδιωτικό του αεροπλάνο και πέταξε στο Χαλέπι για ένα οικογενειακό δείπνο με τον Κάρολο Παπούλια σε κλειστή λέσχη της πόλης. «Ο πρόεδρος Μπασάρ ήταν σαν να έβλεπε ξανά ζωντανό τον πατέρα του», κυκλοφόρησε αργότερα για εκείνη τη βραδιά.
Πέρα απ' όλη αυτή τη συμπάθεια, ο Κάρολος Παπούλιας έχει τους θεσμικούς περιορισμούς του. Είναι δε γεγονός ότι κυρίως κατά την τελευταία πενταετία, η ελληνική κυβέρνηση παραμέλησε σοβαρά τις στερεότυπα και παραδοσιακά καλές σχέσεις της χώρας μας με αραβικά κράτη. Τώρα, με το «πράσινο φως» της διακυβέρνησης Ομπάμα, διπλωματικές πηγές του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών μας έλεγαν ότι έπεται συνέχεια. Αμοιβαία διάθεση υπάρχει.
Η επικύρωση της υπογραφείσας το 2004 συμφωνίας σύνδεσης Συρίας-Ε.Ε. αναμένεται να συζητηθεί από Σεπτέμβριο στις Βρυξέλλες και η Ελλάδα έχει τάξει θετική ψήφο. Αεροπορική σύνδεση Αθήνας-Δαμασκού από ελληνικό αερομεταφορέα και επαναλειτουργία ακτοπλοϊκής σύνδεσης (μάλλον Καβάλας με τα λιμάνια της Λατάκειας ή της Ταρτούς), είναι σοβαρές διμερείς εκκρεμότητες. Αναγνωριστικού μάλλον χαρακτήρα βήματα και στρατιωτικής συνεργασίας γίνονται ήδη, σύμφωνα με το ελληνικό υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Προγράμματα αμοιβαίας φιλοξενίας Ελλήνων και Σύρων επιτελικών αξιωματικών έχουν ξεκινήσει, 18 Σύροι σπουδαστές φοιτούν στις ελληνικές στρατιωτικές σχολές και ο Σύρος αρχηγός ΓΕΕΘΑ έχει προσκληθεί στην Αθήνα.
Πάντως, άμεσα οφέλη από την ελληνική προεδρική επίσκεψη προέκυψαν για τον όμιλο Μυτιληναίου, με την υπογραφή σύμβασης ανέγερσης ηλεκτροπαραγωγικού εργοστασίου με φυσικό αέριο, ύψους 640 εκατομμυρίων ευρώ. Το ντιλ φυσικά είχε από πριν προετοιμαστεί για να συμπέσει με την επίσκεψη Παπούλια. Η Συρία, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, παράγει ημερησίως πάνω από 22 εκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, όλα για εσωτερική κατανάλωση, ενώ εκτιμήσεις φέρουν τα υπάρχοντα αποθέματα στο υπέδαφος της χώρας να ξεπερνούν τα 240 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα.

Τουριστική έκρηξη
Μπορεί στα θέματα υψηλής πολιτικής οι Σύροι να μη βιάζονται, αλλά όταν πρόκειται για διεθνείς μπίζνες προτίθενται σαφώς να εκμεταλλευτούν τα ανοίγματά τους προς τα έξω. Οπως στον τουρισμό, όπου η Τουρκία (υπό το καθεστώς της υπογραφείσας το 2007 διμερούς Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου) έχει μπει δυναμικά, αγοράζοντας ολόκληρη αλυσίδα ξενοδοχείων στη χώρα. Οπως μας έλεγε σε συνέντευξη Τύπου ο Σύρος υπουργός Τουρισμού δρ Σααντάλα Αγκα ελ Καλαάρ, με περίπου 5,4 εκατομμύρια αφίξεις από τη Δύση και τις αραβικές χώρες μόνο μέσα στο 2008, οι συνολικές επενδύσεις στην τουριστική υποδομή της χώρας έχουν ξεπεράσει τα 8,5 δισ. δολ. την τελευταία τετραετία. Ενώ η σύνδεση Συρίας-Ε.Ε. θα απλοποιήσει τις διαδικασίες έκδοσης βίζας για τους ξένους ταξιδιώτες, με αναμενόμενη αύξηση των αφίξεων είτε μεμονωμένων ταξιδιωτών είτε τουριστικών γκρουπ.
Ολο και περισσότεροι όμως, ξένοι από τη Δύση στη Συρία, σημαίνει και εισαγωγή «καινών δαιμονίων» στις συντηρητικές δομές του κοινωνικού ιστού της χώρας, ισλαμικού ή χριστιανικού (2 στους 10 χριστιανοί επί πληθυσμού 21 εκατομμυρίων κατοίκων περίπου). «Α, δεν μας ανησυχεί αυτό ιδιαίτερα», έλεγε ο δρ Σααντάλα: «Η χώρα μας δεν φημίζεται για τις παραλίες της, αλλά για την ιστορία, τα μνημεία και την κουλτούρα της. Αρα και το επίπεδο των τουριστών θα είναι αντίστοιχο, οπότε δεν πρόκειται να επηρεαστούν αρνητικά οι παραδόσεις μας για τις οποίες είμαστε τόσο περήφανοι ως λαός».

Πηγή: Εφημείδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ