Αγιοι και άθλιοι στον... Παντελεήμονα

Ο Αγιος Παντελεήμονας Αχαρνών είναι η μεγαλύτερη εκκλησία των Βαλκανίων. Δεκάδες σκαλιά, παράθυρα, δύο τρεις διαφορετικές είσοδοι, κάγκελα, υπόγεια. Ως κτίριο, μοιάζει με τσιμεντένια θρησκευτική υπερβολή.
Ταυτισμένο, δηλαδή, με μια περιοχή της Αθήνας όπου, τον τελευταίο καιρό, κυριαρχούν υπερβολικές, μπετόν αρμέ απόψεις και συμπεριφορές, αλλά και άκαμπτοι ισχυρισμοί, σαν πατερικά κείμενα.
Κάτοικοι που βγαίνουν στους δρόμους για να επαναφέρουν την καθαρότητα και την ευταξία στην αλωμένη από τους μετανάστες πλατεία. Χρυσαυγίτες που είδαν φως και μπήκαν στο γήπεδο του μίσους. «Αν είμαστε πιο μάγκες θα τους κερδίσουμε, αν όχι θα χάσουμε», έλεγε προ ημερών έξω από τη Μητρόπολη ένας από τους αρχηγούς τους, στην επέτειο για την άλωση της Πόλης. Κάτοικοι που εμφανίζονται στα Μέσα ως επιτροπή ή πρωτοβουλία ή ως οτιδήποτε άλλο για τη σωτηρία της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα. Αλλοι που φέρονται να συντονίζουν τις αντιρατσιστικές εκδηλώσεις. Αλλοι που ορμούν και καταλαμβάνουν την πλατεία και άλλοι που με τον ίδιον τρόπο την ανακαταλαμβάνουν, σαν να είναι κάποιο στρατηγικής σημασίας ύψωμα, σε πόλεμο. Μήπως είναι, όμως;
Και κάποιοι που δεν είναι ούτε με τους μεν ούτε με τους δε, σ' αυτό το ατέρμονο και άλυτο γαϊτανάκι που όσο περισσότερο μένει έτσι, τόσο βολεύει όσους σχεδιάζουν σκούπες και φαράσια για να ρίξουν τα σκουπίδια σε κάποια άλλη γειτονιά. Μοιάζει με εκείνο το παλιό σύνθημα της δεκαετίας του '80: «Κρατήστε την Αθήνα καθαρή. Πετάξτε τα σκουπίδια σας στον Πειραιά». Αυτή η κατηγορία κατοίκων αντιμετωπίζει πράγματι ένα μεγάλο πρόβλημα. Είναι επιχειρηματίες, έχουν οικογένειες, είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που βλέπουν να παίζονται διάφορα παιχνίδια στις πλάτες τους και από διάφορους που θέλουν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους.
Γύρω στη μία το μεσημέρι χθες, στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, η ησυχία ήταν τόσο απλωμένη όσο και η ζέστη των 35 βαθμών. Καθήσαμε σε ένα καφέ που βλέπει και στην περιβόητη παιδική χαρά και στην εκκλησία. Η παιδική χαρά είναι άδεια και έχει συρματόπλεγμα. Και, για να λέμε και τους στραβού το δίκιο, μια που είναι δίπλα στην εκκλησία, ο Θεός να την κάνει παιδική χαρά. Αλλά, όπως και να το κάνεις, κάποιοι την έχουν ανάγκη. Και μεγάλη μάλιστα.
Δύο μετανάστριες με μαντίλες κάνουν τα παιδιά τους βόλτα με καρότσια. Ενας Ελληνας έχει βάλει την κόρη του σε ένα παιχνίδι με τη φάτσα του Ντόναλντ Ντακ και γυροφέρνει παίζοντας το «γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης». Συμβολικό. Ενας, μάλλον Πακιστανός, είναι φορτωμένος με μια τάβλα που κρέμεται από τους ώμους του και πουλάει τα πάντα. Ανεμιστηράκια, μπρελόκ και δεκάδες άλλα γκατζετάκια του δρόμου. Ενα ζευγάρι πίνει καφέ και τον διακόπτει για να φιληθεί. «Εδώ απέναντι ήταν κάποτε το ζαχαροπλαστείο του Μαλάμου, χαμός γινόταν», θα πει ένας από τους κατοίκους, που έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο στην περιφρούρηση της πλατείας.
Ιχνος υγιεινής
Οι δρόμοι που περικλείουν την εκκλησία είναι η Αχαρνών, η Αγορακρίτου, η Αλκιβιάδου και η Πιπίνου. Στη γωνία των δύο τελευταίων δρόμων υπάρχει ένα μεγάλο νεοκλασικό κτίριο με λουκέτο στην πόρτα και, διαγωνίως απέναντί του, ένα άλλο τετραώροφο, με παράθυρα διαλυμένα που χάσκουν και ένα βαθύ γκρι χρώμα από τα καυσαέρια. «Εδώ μέσα ζούσαν περίπου 400 άνθρωποι, χωρίς ίχνος υγιεινής, πλησίασε και μύρισε μόνος σου», λέει ένας κάτοικος. Από τα σπασμένα τζάμια της εισόδου έβγαινε μια μυρωδιά κάτουρου και ανθρωπίλας, χωρίς να υπάρχει άνθρωπος μέσα. «Το καθάρισαν πριν από λίγες μέρες», λέει. Αμπαρωμένο με ένα λουκέτο και στο βάθος μέσα παρατημένο στα λερά σκαλοπάτια, ένα φτυάρι.
Απέναντι στο μικρό παρκάκι κάθονται μερικοί μετανάστες. Ο Γιασίν Μπεϊζάτ, 29 ετών, από το Αφγανιστάν, είναι καλοχτενισμένος με περιποιημένο μουστάκι· θα μπορούσε να ήταν ηθοποιός του Μπόλιγουντ. Εχει χαρτιά και ετοιμάζεται να τα βγάλει και να μας τα δείξει, σκληρά προπονημένος στους ελέγχους που κάνουν αυτές τις μέρες οι αυτόκλητοι φύλακες. «Νο πολίς», του λέμε. Είναι φρέσκος στην Ελλάδα και επειδή δεν μπορεί να μιλήσει καλά, μας πηγαίνει, απέναντι σε έναν φίλο του. Τον Μοχάμετ Τζετουλά, 57 ετών, από το Πακιστάν, που είναι στην Ελλάδα έντεκα χρόνια. «Εμείς είμαστε καλοί, οι άλλοι κάνουν μαλακίες, Ιράν, Κούρδοι, χασίς, ηρωίνη, τρία τέσσερα χρόνια τώρα, και Ελληνες είναι μαζί τους».
Ο Αμπντούλ Κατίρ, 22 ετών, είναι από το Αφγανιστάν και βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2003. «Δεν έχει δουλειά τώρα», λέει ο νεαρός, που μόλις φεύγει πάει στο απέναντι call center με μια ταμπέλα στα αραβικά. Περπατώντας στο πλάι του ναού, σε κάποιες γωνιές, είναι έντονη η μυρωδιά της αμμωνίας από τα κάτουρα της νύχτας. Μια κυρία έχει βγάλει βόλτα τον σκύλο της. «Τι να πω, κάθε μέρα αυτές τις ιστορίες θα έχουμε, σαν αυτή τη χθεσινοβραδινή; Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά και δεν είμαστε εμείς ρατσιστές. Αλλά κάποιοι πρέπει να λύσουν το πρόβλημα. Δεν μπορούν να το λύνουν οι πολίτες -αν είναι πολίτες- γιατί μ' αυτά που γίνονται θα έχουμε χειρότερα. Κοιτάξτε, αυτή τη στιγμή, σε όλη την πλατεία είναι τρεις αστυνομικοί».
«Με τους άλλους...»
Τα σπίτια γύρω από τον Αγιο Παντελεήμονα είναι, κατά βάση, παλιές πολυκατοικίες. Κάποιες από αυτές έχουν ακόμη και εκείνα τα σιδερόφρακτα ασανσέρ με τις ξύλινες πόρτες. Κάποιες έχουν μικρά μπαλκόνια. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλέπουν οι άνθρωποι από τα μπαλκόνια τους», λέει ένας καταστηματάρχης που έχει καφέ στην πλατεία, αλλά δεν λέει το όνομά του. «Δεν έχουμε τίποτα με τους ανθρώπους που είναι νόμιμοι, έχουν μια δουλίτσα και ζουν μαζί μας. Το πρόβλημα είναι με τους άλλους. Χθες το βράδυ ένας γείτονας που έχει μαγαζί είχε μαζί του μια κόσα (σ.σ. δρεπάνι με μεγάλη ξύλινη λαβή). Ξέρεις τι μου είπε; "Αν μου την πέσουν, θα τους πάρω τα κεφάλια". Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που συμβαίνει στη γειτονιά μας. Εχουν φύγει οι μετανάστες και τώρα μαζεύονται και παίζουν ξύλο οι Χρυσαυγίτες με τους άλλους».
Και βέβαια, ποια θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη κατάσταση για να ακουστούν φράσεις, όπως: «Ο Καρατζαφέρης μια χαρά τα λέει» ή «Τι έκανε ο Μπερλουσκόνι; Οποιος νοικιάζει το σπίτι του σε λαθρομετανάστες θα πληρώνει πρόστιμο». Και τα έλεγαν αυτά απλοί άνθρωποι με μαγαζιά στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. «Αφού δεν κάνει κανείς τίποτα, αυτά θα γίνονται», λένε κάποιοι άλλοι. «Ζήτησα από τον δήμο να μου στείλουν δυο δέντρα να φυτέψω έξω από το μαγαζί μου και μου απάντησαν ότι δεν έχουν». «Κονομάνε χοντρά οι Ελληνες που νοικιάζουν τα σπίτια τους, πέντε ευρώ το κεφάλι». «Θέλουμε να τους βοηθήσουμε να ζήσουν, αλλά δεν είναι κατάσταση κάθε βράδυ διακόσιοι άνθρωποι να κατουράνε στην πλατεία...».
Φεύγοντας από εκεί αναζητάς κάτι αισιόδοξο για τις ζωές αυτών των ανθρώπων εκεί. Ολων. Και το μόνο που βρίσκεις είναι το χρωματιστό κεφάλι του Ντόναλντ Ντακ, σ' εκείνο το μηχάνημα περιπτέρου, να στριφογυρίζει και να παίζει το «γύρω γύρω όλοι...».
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ