Υπάρχουν;

Ζάχρα Αλί Αμπντουλά, Φιλανδή πολίτης Σομαλικής καταγωγής, μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης του Ελσίνκι. Πριν λίγο καιρό ταξίδεψε στην Ελλάδα για να δει την ανήλικη αδελφή της, θύμα βιασμού και βασανιστηρίων, η οποία κρατείται ως παράνομη σε ελληνική φυλακή...
«Με λένε Ζάχρα Αλί Αμπντουλά. Ζω στην Φινλανδία εδώ και 19 χρόνια και εργάζομαι ως μαία. Είμαι μητέρα τριών παιδιών και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης του Ελσίνκι.
Έχω μια ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή. Παρόλα αυτά νιώθω μεγάλη στεναχώρια και ευθύνη για τα 13 μέλη της οικογένειάς μου που βρίσκονται στην δίνη του εμφυλίου πολέμου στη Σομαλία. Οι περισσότεροι αγνοούνται ή έχουν πεθάνει… Μια μέρα η μικρή μου αδελφή, Σαντίγια, μου τηλεφώνησε από μια ελληνική φυλακή, κλαίγοντας υστερικά. Έπαθα σοκ. Η αδελφή μου είναι 16 χρονών και βρισκόταν φυλακισμένη σε μια φυλακή ενηλίκων, χωρίς να ξέρει ούτε το γιατί ούτε το πόσο θα την κρατήσουν… Ήξερε μόνο ότι την είχαν βγάλει στο δικαστήριο και ότι η διερμηνεία έγινε στα αραβικά, γλώσσα που καταλαβαίνει ελάχιστα… Τι μπορούσα να κάνω; Τον Δεκέμβριο του 2008 ταξίδεψα στην Ελλάδα για να την δω. Παρόλο που ήταν δύσκολη η πρόσβαση στην φυλακή, κατάφερα να την δω. Μόλις την είδα έβαλα τα κλάματα. Η ανήλικη αδελφή μου είναι θύμα βιασμού και βασανιστηρίων στη Σομαλία. Τώρα βρίσκεται στην φυλακή για παράνομη είσοδο στην Ελλάδα ενώ πάσχει από βαριά κατάθλιψη. Τα σημάδια από τα βασανιστήρια και τους πυροβολισμούς στην κοιλιά είναι ακόμα πολύ ορατά στο σώμα της. Φοβάμαι ότι μπορεί να πεθάνει εάν δεν αφεθεί ελεύθερη και πάρει τις απαραίτητες φροντίδες. Οι συνθήκες στην φυλακή ήταν τρομακτικές. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στην ζωή μου. Η αδελφή μου ήταν πεινασμένη. Το φαγητό στη φυλακή ήταν ένα κομμάτι ψωμί το πρωί και ένα πιάτο φαγητό το βράδυ, που μερικές φορές περιλάμβανε χοιρινό το οποίο οι Μουσουλμάνοι δεν τρώνε. Αναψυκτικά και έξτρα φαγητό έπρεπε να αγοράσει κανείς με δικά του χρήματα. Εάν δεν ήξερες ελληνικά ήταν δύσκολο να παραγγέλλεις, εάν δεν είχες χρήματα ήταν ανέφικτο. Χρειάζεσαι χρήματα για να αγοράσεις οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, ακόμα και παπούτσια τα οποία κατάσχουν οι φύλακες όταν οι υπόδικοι φτάνουν στην φυλακή. Οι συνθήκες είναι πρωτόγονες. Στη κουζίνα δεν υπάρχουν σκεύη κουζίνας. Το τσάι πρέπει να το πιείς με παλαιά κουτάκια αναψυκτικών. Νερό δεν υπάρχει συνέχεια αλλά ούτε απόθεμα μπορείς να έχεις γιατί δεν υπάρχουν δοχεία. Έκανε τόσο κρύο που η αδελφή μου έτρεμε και μου ζήτησε να της φέρω ζεστές ζακέτες. Όταν τις έφερα δεν τις επέτρεψαν. Λυπήθηκα τα μικρά παιδάκια που είδα στην φυλακή και έφερα μαζί μου και μερικά παιχνιδάκια. Ούτε αυτά τα επέτρεψαν. Δεν καταλαβαίνω, αφού η φυλακή δεν εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες, γιατί δεν επιτρέπουν τουλάχιστον αυτά που φέρνουν συγγενείς και φίλοι; Αν και η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φαίνεται πως δεν μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες σύμφωνα με όσα προβλέπουν οι Διεθνείς Συνθήκες. Οι γυναίκες, τα ασυνόδευτα ανήλικα και οι άνθρωποι με αναπηρία δικαιούνται ιδιαίτερη προστασία και μεταχείριση. Όσα είδα με τα μάτια μου δεν έχουν καμία σχέση με την έννοια της προστασίας. Οι συνθήκες είναι τέτοιες που δυσκολεύεσαι ακόμα και να επιβιώσεις. Φαίνεται ότι οι Ελληνικές αρχές τιμωρούν την αδελφή μου επειδή είναι πρόσφυγας. Βρίσκεται στην φυλακή επειδή εγκατέλειψε την χώρα με πλαστά χαρτιά. Τι άλλες επιλογές έχει ένας πρόσφυγας; Ζητώ από της ελληνικές αρχές να αφήσουν ελεύθερη την αδελφή μου και να της επιτρέψουν να ταξιδέψει στην Φινλανδία, όπου οι φινλανδικές αρχές θα εξετάσουν την περίπτωσή της, σύμφωνα με τα όσα προβλέπουν οι Διεθνείς Συνθήκες για τους Πρόσφυγες. Ζητώ επίσης από τις ελληνικές αρχές να σταματήσουν να μεταχειρίζονται τους πρόσφυγες σαν εγκληματίες, μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν να φύγουν για να σώσουν τις ζωές τους.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Ζάχρα Αλί Αμπντουλά
zahra.abdulla@gmail.com»
***
Ετοιμαζόμουν να γράψω κάτι πιο ευχάριστο αυτή την εβδομάδα, όταν έφθασε στο e-mail μου το παραπάνω γράμμα. Η Ζάχρα Αλί Αμπνουλά ζήτησε άσυλο ως πρόσφυγας στην Φινλανδία πριν από 19 χρόνια. Μέσα σε πέντε χρόνια έγινε Φιλανδός πολίτης. Είναι μέλος του Κόμματος των Πρασίνων, γνωστή για τους αγώνες της υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών. Το 2003 κηρύχθηκε «Πρόσφυγας της Χρονιάς» στην Φινλανδία. Είναι μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης του Ελσίνκι και πρώτη υποψήφια βουλευτής μην φιλανδικής καταγωγής στην ιστορία της χώρας. Η δεκαεξάχρονη αδελφή της, η Σαντίγια έφυγε από την Σομαλία, μια χώρα την οποία ακόμα και τα πλοία φοβούνται να την πλησιάζουν, για να σώσει την ζωή της. Όλα τα αδέλφια της είχαν σκοτωθεί. Είχε μείνει ζωντανή μόνο η μητέρα της και εκείνη τυφλή. Κανείς δεν ξέρει πως ταξίδεψε, πόσα πλοία ανέβηκε, τι σκοτάδια διέσχισε. Στη Σομαλία την είχαν βιάσει και βασανίσει. Τα σημάδια είναι ακόμα ορατά στο σώμα της. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι έφθασε στην Πάτμο τον Ιούνιο του 2008. Συνελήφθη και κατατάχθηκε αμέσως στους «παράνομους μετανάστες». Κανείς δεν την ρώτησε για τίποτα. Δεν υπήρχε μεταφραστής άλλωστε. Οι αστυνομικοί έκριναν πως είναι ενήλικη, της έδωσαν το «χαρτί απέλασης» για παράνομη είσοδο και της εξήγησαν με χειρονομίες ότι μέσα σε ένα μήνα πρέπει να βρει τρόπο να φύγει από την Ελλάδα. Όπως γίνεται με όλους όσους φθάνουν στα ελληνικά νησιά. Υπάρχουν ανάμεσά τους άνθρωποι που σχίζουν τα χαρτιά τους για να κρύψουν την ταυτότητά τους. Πακιστανοί που δηλώνουν Αφγανοί, Νιγηριανοί που δηλώνουν Σομαλοί. Υπάρχουν και γνήσιοι Αφγανοί και Σομαλοί, όπως η Σαντίγια, που ανήκουν στην κατηγορία «πρόσφυγες». Οι αρχές τους κατατάσσουν όλους, ασυζητητί, στους «παράνομους μετανάστες». Τους δίνουν ένα «χαρτί απέλασης» και τους δείχνουν την Αθήνα. Όσοι έχουν χρήματα προσπαθούν να βρουν τον σωστό λαθρέμπορο και να συνεχίζουν προς την Δύση. Η Ελλάδα είναι μεταβατικός σταθμός για αυτούς. Δεν την θεωρούν γνήσια Δύση. Πιστεύουν ότι στην γνήσια Δύση θα τους μεταχειρίζονται καλύτερα. Ή, όπως η Σαντίγια, προσπαθούν να βρουν τους συγγενείς τους εκεί. Όσοι δεν έχουν τίποτα καταλήγουν στο φρικτό γκέτο της Ομόνοιας, περικυκλωμένοι από τη βρώμα, τους σωματέμπορους, τους ναρκομανείς και τα βαποράκια. Όπως γινόταν και γίνεται σε όλα τα γκέτο του κόσμου, όπου «ανθούν» τα πιο ποταπά ανθρώπινα ένστικτα και οι πιο άγριοι τρόποι επιβίωσης. Ή μαζεύονται στον εξαθλιωμένο καταυλισμό της Πάτρας, παίζοντας την ζωή τους κορόνα γράμματα κρυμμένοι στα φορτηγά που θα τους πάνε στην Δύση…
Η Σαντίγια κατέληξε στο γκέτο της Ομόνοιας. Ένας Θεός ξέρει πως κατάφερε να επιβιώσει και τι δουλειές αναγκάστηκε να κάνει για να μαζέψει χρήματα ώστε να αγοράσει, πέρσι τον Οκτώβριο, ένα πλαστό διαβατήριο για να ταξιδέψει στην Φινλανδία. Την συνέλαβαν στο αεροδρόμιο και την παρέπεμψαν σε δίκη. Καταδικάστηκε ως ενήλικη, σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε, σε επτά μήνες φυλάκισης, 4000 ευρώ πρόστιμο και δικαστική απέλαση. Αν και η απέλαση είναι ανέφικτη. Δεν υπάρχει καν προξενείο της Σομαλίας στην Αθήνα αλλά πως μπορείς να απελάσεις κάποιον σε μια χώρα που δεν πλησιάζουν ούτε τα πλοία πλέον. Καταδικάστηκε, αν και σύμφωνα με τις Διεθνείς Συνθήκες, τα ανήλικα παιδιά και τα θύματα βασανιστηρίων, που ανήκουν στην κατηγορία «πρόσφυγες», δεν δικάζονται και χαίρουν ειδικής μεταχείρισης. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τέτοιες λεπτομέρειες. Η Σαντίγια συμπλήρωσε ήδη έξι μήνες φυλάκισης στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Την περασμένη Δευτέρα έγινε το Εφετείο. Η δικηγόρος της, η κυρία Μαριάννα Τζεφεράκου, έφερε μεταφραστή μαζί της που γνώριζε σομαλικά. Η αδελφή της, η Ζάχρα, πλήρωσε τα έξοδα του δικαστηρίου. Τελικά, το Εφετείο αναγνώρισε ότι ο Σαντίγια είναι ανήλικη. Ακύρωσε την προηγούμενη δικαστική απόφαση και την παρέπεμψε στο μονομελές πρωτοδικείο ανηλίκων. Η Σαντίγια θα αφεθεί ελεύθερη και μπορεί να κάνει τώρα αίτηση ασύλου. Κανείς όμως δεν ξέρει που θα μείνει, όταν βγει από την φυλακή. Δεν υπάρχει ξενώνας… Μέσα στην τραγωδία της η Σαντίγια είναι τυχερή. Κατάφερε να εντοπίσει την αδελφή της, που μπορεί να την πάρει στην Φινλανδία μέσω της «οικογενειακής συνένωσης». Για το πόσο θα διαρκέσει η διαδικασία αυτή ένας Θεός ξέρει: όχι λόγω των Φιλανδών, λόγω των ελληνικών αρχών. Άλλοι πρόσφυγες σαν την Σαντίγια – επίσης ένας Θεός ξέρει πόσοι είναι – ανήλικοι και ενήλικοι, έχουν «κολλήσει» κυριολεκτικά μέσα στα κελιά των ελληνικών φυλακών. Στις γυναικείες φυλακές της Θήβας υπάρχει μια ακόμη δεκατετράχρονη Σομαλή που περιμένει, μήνες τώρα, το Εφετείο, τουρτουρίζοντας από το κρύο, υποφέροντας από την πείνα, συντριμμένη από τον φόβο και την κατάθλιψη.... Και όταν βγουν από την φυλακή οι πρόσφυγες αυτοί, μετά από μήνες, επειδή είναι ανέφικτη η απέλασή τους, θα περιπλανηθούν χωρίς κανένα δικαίωμα, σαν φαντάσματα, στα γκέτο της Αθήνας και στους δρόμους της Ελλάδας…
ΥΓ. Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια τον κύριο Φίλιππο Δραγούμη και την δικηγόρο Μαριάνα Τζεφεράκου - μέλος του Οικουμενικού Προγράμματος Προσφύγων και της Ομάδας Δικηγόρων για τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες.
Πηγή: http://gazikapllani.blogspot.com/