«Πολλοί φοιτητές, λίγες υποδομές...» Τρεις ξένοι καθηγητές πανεπιστημίου που διδάσκουν στην Ελλάδα κρίνουν τα ελληνικά ΑΕΙ

«Δεν πήρα ξαφνικά την απόφαση να εγκατασταθώ μόνιμα στην Ελλάδα. Στη χώρα μου, την Ισπανία, είχα σπουδάσει Αρχαία, Νέα Ελληνικά και Λατινικά. Την πρώτη φορά ήρθα εδώ για δύο μήνες γιατί ενδιαφερόμουν για την εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας. Τη δεύτερη, το 1999, ήθελα να παρακολουθήσω σχετικά σεμινάρια για αλλοδαπούς. Τελικά έμεινα».
Άφησε τα Κανάρια Νησιά για τη Θεσσαλονίκη. Από περαστική, έγινε μια δεκαετία τώρα «Βορειοελλαδίτισσα». Για την 34χρονη Ισπανίδα Νατιβιντάντ ΠεράμοςΣολέρ η Ελλάδα, ξένη αλλά μεσογειακή χώρα, έμελλε να γίνει το σπίτι της. Εδώ και επτά χρόνια κάνει καριέρα πανεπιστημιακού στο Αριστοτέλειο. Διδάσκει ως συμβασιούχος εκπαιδευτικός τη μητρική γλώσσα της σε Ελληνόπουλα στο Τμήμα Ισπανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, εκεί όπου και φοιτητές άλλων τμημάτων παρακολουθούν τα Ισπανικά. 

«Χιλιάδες φορές έχω ακούσει να με ρωτούν, “μα καλά, άφησες ένα εξωτικό μέρος, το οποίο όλοι οι Έλληνες θέλουμε να επισκεφθούμε;”. Απορούν κι εγώ τους απαντώ. “Αν τα δεις καλά στον χάρτη, νησιά στον Ατλαντικό Ωκεανό, επτά ώρες από εδώ με το αεροπλάνο, είναι μακριά για διακοπές» λέει στα «ΝΕΑ» σε άπταιστα ελληνικά. Πάντως εκείνη ακολούθησε το αντίστροφο δρομολόγιο, αρχικά μετ΄ επιστροφής το 1995 και χωρίς γυρισμό, όπως αποδείχθηκε, τέσσερα χρόνια αργότερα. «Τότε είχα σκοπό να μείνω εδώ για μια σεζόν. Είχα πάρει υποτροφία για ανταλλαγή καθηγητών, δίδαξα και σε δημοτικό σχολείο στο Κιλκίς. Την επόμενη χρονιά, το 2000, ήμουν τυχερή γιατί πήρα νέα υποτροφία από το ισπανικό ΥΠΕΞ και το ελληνικό υπουργείο Παιδείας, δούλεψα πάνω στα ισπανο-εβραϊκά της Θεσσαλονίκης. Συνέχισα όμως άλλα δύο χρόνια την έρευνά μου με κατεύθυνση το διδακτορικό. Σπούδαζα, δηλαδή, και ταυτόχρονα δούλευα σε φροντιστήρια ως πτυχιούχος της Ισπανικής Φιλολογίας» λέει.

«Εδώ είναι δωρεάν»
Να προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα τής ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση. «Τη γλώσσα σας την ήξερα λιγάκι πριν έρθω. Μου πήρε δύο χρόνια ώσπου να μπορώ και να συνεννοούμαι άνετα και να γράφω- ήδη έχω πάρει πτυχίο Ελληνομάθειας, γνωρίζω να διαβάζω και αρχαία ελληνικά. Άλλωστε οι δυο λαοί δεν έχουμε και μεγάλες διαφορές, γι΄ αυτό και δεν συνάντησα το παραμικρό πρόβλημα με συναδέλφους μου ή φοιτητές. Διαπιστώνω βέβαια πως το ισπανικό πανεπιστήμιο υπερτερεί σε υποδομές και οργάνωση, παρότι εδώ η φοίτηση είναι δωρεάν» επισημαίνει. «Η Ελλάδα μου έχει προσφέρει πολλά, θεωρώ όμως πως και εγώ κάτι δικό μου, τη διδασκαλία μου, συνεισφέρω στους ντόπιους. Δίνω και παίρνω» υποστηρίζει.

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ: Τα πολλά μαθήματα και την έλλειψη οργάνωσης επισημαίνουν οι μετανάστες πανεπιστημιακοί

«Έρχονται στα εργαστήρια χωρίς να έχουν περάσει τα θεωρητικά» 

Ο 43ΧΡΟΝΟΣ Έλκο Ντε Μπρε, από την Ολλανδία, μεταφέρει στην Ελλάδα τις γνώσεις και την εμπειρία του σε φοιτητές, ως επίκουρος καθηγητής Γενικής Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στο Ηράκλειο. «Διδάσκω στα αμφιθέατρα της Ιατρικής Σχολής. Βλέπω ότι οι φοιτητές συχνά μπερδεύονται, γιατί αρκετοί έρχονται να εκπαιδευτούν σε κλινικές εξετάσεις χωρίς να έχουν ολοκληρώσει τα θεωρητικά μαθήματα. Κάτι τέτοιο στη χώρα μου δεν επιτρέπεται» λέει με τα άψογα ελληνικά του. Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης έχει αναλάβει και κλινικό έργο. «Στα ιατρεία και τα χειρουργεία, είμαι υπεύθυνος στη Μονάδα Μελανώματος- Σαρκώματος, όπου βλέπω το 95% των μελανωμάτων όλης της Κρήτης. Αντιμετωπίζω και περιστατικά στο Ιατρείο Μαστού, γενικά Χειρουργικής Ογκολογίας» λέι.
Στην Ελλάδα βρέθηκε απρόσμενα από τα 25 του. «Ήμουν φοιτητής στην πόλη μου, την Ουτρέχτη. Με την Ελληνίδα μητέρα των δύο γιων μου γνωριστήκαμε σε διακοπές στην Κρήτη και αρχίσαμε να πηγαινοερχόμαστε. Είχα σκοπό να κάνω πρώτα την ειδικότητά μου στην πατρίδα μου, αλλά οι γυναίκες το ΄χουν να μας φέρνουν στον τόπο τους! Δηλαδή, είχα σοβαρό κίνητρο ώστε να έρθω εδώ νωρίτερα» τονίζει. Έπειτα από σχεδόν δύο δεκαετίες ζωής στο νησί, έχει πια ολοκληρωμένη εικόνα για τα ελληνικά πράγματα. «Γενικά η ζωή εδώ είναι πιο ελεύθερη και αυθόρμητη: πιο εύκολα πας για καφέ, στην Ολλανδία πρέπει να τον προγραμματίσεις. Αντιθέτως, το μειονέκτημα είναι πως στη δουλειά μας δεν υπάρχει τόση οργάνωση σε σχέση με τα ολλανδικά νοσοκομεία. Π.χ., τους θαυμάζω σε Ιεράπετρα και Σητεία που τα βγάζουν πέρα με γενικές εφημερίες και σοβαρά τροχαία ατυχήματα. Σε τέτοιες συνθήκες εγώ δεν θα μπορούσα να δουλέψω, καθώς έχω μεγαλώσει διαφορετικά. Παρατηρώ πως το άνοιγμα της ψαλίδας εδώ είναι μεγάλο: υπάρχουν ανεπαρκή αλλά και πολύ καλά νοσοκομεία. Στην πατρίδα μου, έχουν βρει τον μέσο όρο».
«Εδώ δεν υπάρχει πίεση για δημοσιεύσεις» 

ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ καθηγητής Λειτουργικής Οικολογίας στο Τμήμα Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ο 48χρονος Ιρλανδός Τζον Χάλεϊ (http://www. jmax.gr) συμπληρώνει φέτος δεκαετία στην Ελλάδα. «Κατοικώ στη Θεσσαλονίκη με την Πειραιώτισσα σύζυγό μου, που είναι καθηγήτρια Βιολογίας στο ΑΠΘ. Ωστόσο, τέσσερις ημέρες την εβδομάδα είμαι στα Ιωάννινα για να διδάσκω. Είναι δύσκολο να πηγαινοέρχομαι, αλλά αυτή είναι η δουλειά μου για τρίτη κατά σειρά χρονιά» λέει στα «ΝΕΑ», σε ελαφρώς σπαστά ελληνικά.
«Με ανώνυμες απαντήσεις τους σε ερωτηματολόγιά μου, οι φοιτητές μου με προέτρεψαν να τα βελτιώσω! Εγώ προσπάθησα με μαθήματα, πήρα και Πιστοποιητικό Ελληνομάθειας, αλλά μου φαίνονται δύσκολα!». Χρειάστηκε χρόνο, εξηγεί, ώσπου να συνηθίσει και τη διαφορά νοοτροπίας, να καταλάβει τους ανθρώπους της χώρας που τον φιλοξενεί. «Η γυναίκα μου λέει ότι έχω αποκτήσει πλέον και ελληνικές συνήθειες, π.χ. στον τρόπο που οδηγώ! Από την άλλη, στο ελληνικό πανεπιστήμιο βλέπω και αρκετά πράγματα που διαφέρουν από την Αγγλία, όπου απέκτησα τη μεγαλύτερη εκπαιδευτική εμπειρία μου. Εδώ, για παράδειγμα, δεν υπάρχει τόση πίεση για συνεχείς δημοσιεύσεις. Αντιθέτως, είναι πολλοί οι φοιτητές».