Ξενοφοβία και ρατσισμός

Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο, συγγραφέα
Ο,τι και να γράψουμε, ό,τι και να πούμε, η ανασφάλεια και το άγχος μάς οδηγούν στην ξενοφοβία, και ακολουθούν ο ρατσισμός και ο εθνικισμός μέσω της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, και η υστερία μας σπρώχνει σε πράξεις ηλίθιες και προσβλητικές για την ιστορία και τον πολιτισμό, που υποτίθεται μέσω της μνήμης είναι καταγεγραμμένα στα κύτταρά μας.
Ο αστυνόμος που ποδοπατεί και σχίζει το Κοράνι δεν γνωρίζει πως για τον μουσουλμάνο είναι κάτι πιο πολύ κι απ τη ζωή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αστυνομικός, αφού λειτουργεί ως φασιστοειδές, χειρότερο κι απ αυτά τα ελληνόφρονα, υποτίθεται, της «Χρυσής Αυγής».
Τα κρούσματα βίας σε βάρος των μεταναστών αυξάνονται καθημερινά και είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας. Δηλαδή θα την πληρώσουν οι άνθρωποι οι κυνηγημένοι και οι ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους, γιατί τους βλέπουμε ως απειλή και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως η μεγαλύτερη απειλή και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το σύστημα που δημιουργεί λαθρομετανάστες. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως πάνω από 9.000 είναι τα θύματα στην προσπάθειά τους να εισχωρήσουν στο κάστρο της Ευρώπης τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Πέρα όμως από αυτές τις διαπιστώσεις που είναι οικονομικοπολιτικές και έχουν να κάνουν με τις ταξικές κοινωνίες και τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό, στη χώρα μας δεν επιτρέπεται να μην υπάρχει τζαμί, που η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί για τους μουσουλμάνους, και είναι ανήθικο να υπάρχουν οι λεγόμενοι αγανακτισμένοι εθνικόφρονες που επιτίθενται στους τόπους, δηλαδή στα υπόγεια που τους χρησιμοποιούν ως χώρους προσευχής, όπως συνέβη στην Αχαρνών. Ούτε ο Αγιος Παντελεήμονας θα το ήθελε αυτό...
Υπάρχουν μουσουλμάνοι χωρίς εμπάθεια και φανατισμό. Δεν είναι όλοι τους φονταμενταλιστές. Οταν πεθαίνουν δεν υπάρχουν μουσουλμανικά νεκροταφεία και αναγκάζονται να πληρώνουν το κόστος της ταφής τους στη Θράκη, πράγμα που το εκμεταλλεύεται η πολιτική της Τουρκίας. Οι Ελληνες μουσουλμάνοι, οι λεγόμενοι τουρκογενείς, οι φανατικοί εξ αυτών παίζουν το παιχνίδι τους, αφού η επίσημη πολιτεία δεν τολμάει. Το τελευταίο ταξίδι είναι πανάκριβο και πώς να επιστρέψουν στην πατρίδα τους - είναι η έσχατη δοκιμασία επί της γης.
Αλλη μία ντροπή για όλους μας και για την ανεξίθρησκη πολιτεία μας που δεν προχωρεί σε στοιχειώδη βήματα για τους μετανάστες. Οι πολιτικές αποκλεισμού, οι λεγόμενες επιχειρήσεις-σκούπα και τα κατασταλτικά μέτρα βίας, δεν οδηγούν στην ενσωμάτωση και την κοινωνική συνοχή. Αντιθέτως, δημιουργούν τεράστια κοινωνικά χάσματα, με απρόβλεπτες συνέπειες. Το πλέον βασικό, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ούτε φαίνεται να διαμορφώνεται σοβαρή και αξιόπιστη μεταναστευτική πολιτική, που να αντιμετωπίζει και τα προβλήματα του σήμερα και κυρίως του αύριο.
Πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ