Το ορατό αδιέξοδο της ειδικής εκπαίδευσης στην χώρα μας

Η πολιτεία καλείται να αναμετρηθεί με τις ευθύνες της

Αναζητούνται βιώσιμες λύσεις με επαρκή δημόσια χρηματοδότηση

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το πρόβλημα μετακίνησης προς και από το σχολείο των μαθητών με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες που φοιτούν στα ειδικά σχολεία της χώρας μας είναι τεράστιο. Η πρόσφατη προκήρυξη 76 θέσεων εποχικού προσωπικού (35 θέσεις οδηγών και 41 θέσεις συνοδών σχολικών λεωφορείων) του υπουργείου παιδείας για τις σχολικές μονάδες Ειδικής Αγωγής που διαθέτουν ιδιόκτητα σχολικά λεωφορεία αποτελεί “σταγόνα” στον ωκεανό των ελλείψεων και δυσλειτουργιών.

  Τα συσσωρευμένα αδιέξοδα τροφοδοτούν την απόγνωση                                                                 Σε μερικές εβδομάδες ξεκινά η νέα σχολική περίοδος και η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών προβλέπεται να βιώσει ξανά μανά μιά από τα ίδια περσινά και προπέρσινα. Καθυστερήσεις στην υπογραφή των συμβάσεων μεταξύ ιδιοκτητών και νομαρχιών, παραμονή στο σπίτι και αναμονή υλοποίησης υποσχέσεων, εντάσεις και εκνευρισμούς με τους κυβερνώντες σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου, αγωνία στο κόκκινο μέχρι να δοθεί κάποια λύση της τελευταίας στιγμής, παρατεταμένη προσμονή μέχρι να γίνει πράξη το δικαίωμα στην σχολική ζωή. Η παραπάνω πρόβλεψη δεν είναι προϊόν μαντικών ικανοτήτων αλλά στοιχειώδους αξιολόγησης των δεδομένων. Τα ειδικά σχολεία που διαθέτουν ιδιόκτητα σχολικά λεωφορεία είναι μιά μικρή μειοψηφία του συνόλου, για τα λοιπά που συγκροτούν την μεγάλη πλειοψηφία δεν έχει προβλεφτεί ακόμη ... ευρώ τσακιστό. Οι απαραίτητες πιστώσεις προς τις νομαρχίες ακόμα αγνοούνται, οι διαγωνισμοί για την ανάθεση των μετακινήσεων δεν έχουν στο ελάχιστο εξελιχτεί, συνεπώς με μαθηματική ακρίβεια (δεδομένου του χρονοβόρου των διαδικασιών) για μιά ακόμη φορά φέτος “το σχολικό κουδούνι θα ηχήσει για τους μαθητές με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες” πολύ αργότερα από τους λοιπούς συμμαθητές τους.

Δυστυχώς, η απουσία βούλησης για σοβαρή αντιμετώπιση της ειδικής αγωγής/εκπαίδευσης στην χώρα μας εξακολουθεί διαχρονικά να χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτεία. Η αδυναμία οριστικής και βιώσιμης λύσης με έγκαιρη δημόσια χρηματοδότηση σε ότι αφορά το θέμα των σχολικών μετακινήσεων (και όχι μόνο), υπονομεύει την εκπαιδευτική ζωή των με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες μαθητών στα ειδικά σχολεία πολύ περισσότερο και βαθύτερα απ’ ότι των λοιπών Ελλήνων μαθητών. Μια στοιχειώδης επεξήγηση του “γιατί”: Ο μικρός αριθμός “ειδικών” εκπαιδευτικών δομών σε σύγκριση με τις ανάγκες συνεπάγεται για τις υπάρχουσες πολύ αυξημένη ζήτηση. Ειδικότερα τα ειδικά σχολεία Αθήνας και Θεσσαλονίκης, δέχονται μαθητές διάσπαρτους σε μεγάλες αποστάσεις που χρειάζεται να καλύψουν δεκάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν στην σχολική πόρτα. Πρακτικώς, λοιπόν, η έλλειψη σχολικού μέσου μετακίνησης συνιστά για τους μαθητές αυτούς και τις οικογένειές τους εμπόδιο ανυπέρβλητο. Η παρατεταμένη μεσ’ τα χρόνια έλλειψη που εξελίσσεται σε ατελείωτο πόλεμο νεύρων και προσβολής της αξιοπρέπειας, μεταφράζεται στο πλέον ντροπιαστικό για μιά ευνομούμενη πολιτεία μήνυμα : Το δικαίωμα στην σχολική ζωή για σας δεν ισχύει, εγκαταλείψτε το!

Ομολογουμένως η τελευταία διατύπωση είναι σκληρή και κάθετη. Ομως ακόμη σκληρότερα είναι τα τεκμήρια της πραγματικότητας. Το 90% περίπου των μαθητών με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες αποκλείονται και/ή διαρρέουν από την βασική εκπαιδευτική διαδικασία, παρά τις εξακολουθητικές κορώνες για βελτίωση της κατάστασης αλλά και τις προπέρσινες (ακάλυπτες) νομοθετικές επιταγές περί υποχρεωτικότητας της βασικής εκπαίδευσης. Δεν αποκλείονται ή διαρρέουν επειδή είναι τεμπέληδες ή ανίκανοι, αλλά επειδή ζουν σε μια πολιτεία που τους απαγορεύει να λειτουργήσουν σύμφωνα με τις ικανότητές τους. Αυτή η πολιτεία σύντομα πρέπει να αναμετρηθεί με τον εαυτό της και να δημοσιοποιήσει τις αληθείς προθέσεις της. Τα ευχολόγια και οι ανέξοδοι ύμνοι για το δικαίωμα στην μόρφωση, το διαίρει και βασίλευε, οι μεταθέσεις ευθυνών και η άρνηση οριστικών λύσεων, που και με την έναρξη της επικείμενης σχολικής χρονιάς θα επιστρατευτούν για να εξηγήσουν τα αυτονόητα, έχουν υπερβεί τα επικοινωνιακά όριά τους. Όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά αντίθετα εξωθούν τους επί χρόνια καταπονημένους μαθητές και τις οικογένειές τους στα όρια της απελπισίας και της απόγνωσης. Αν τούτο, εντέλει, συνιστά τον αληθινό στρατηγικό στόχο μιας πολιτείας σκληρής και ανάλγητης που στην πράξη αναγνωρίζει και υπηρετεί μόνο “το δίκαιο του ισχυρού”, ας ειπωθεί επιτέλους απερίφραστα, ως έχει.