Γιατί ενοχλείστε κυρία Διαμαντοπούλου;

• 
  Γράφει: Μαρία Παπουτσάκη

  

  
  

Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου , 2011

Και, όμως, υπάρχουν προβλήματα με τη σίτιση των παιδιών. Προβλήματα που τα διαπιστώνουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία. Έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια, φαίνεται πως ξεπεράσαμε το αρνητικό ρεκόρ της χώρας με τα πιο παχύσαρκα παιδιά και φτάσαμε στην άλλη άκρη.
Ειδικά στα ολοήμερα δημοτικά σχολεία, στα ταπεράκια των παιδιών -που άλλοτε ξεχείλιζαν από καλούδια- τώρα βλέπεις μια φρυγανιά, μια τυροπιτούλα, ένα πορτοκάλι, για να περάσει το παιδί ολόκληρη τη μέρα. Ούτε λόγος για χρήματα, ώστε να πάρει κάτι από το κυλικείο.
Στα σχολεία, λοιπόν, φαίνονται ξεκάθαρα πια τα προβλήματα της ανέχειας που έφερε η ανεργία, την οποία έφερε η οικονομική κρίση και η πολιτική της αντιμετώπισής της. Τα παιδιά των νεόπτωχων Ελλήνων βρίσκονται, κυρίως, στις οικονομικά ασθενέστερες περιοχές και στις εργατουπόλεις. Εκεί λοιπόν. Στα προαύλια των σχολείων βλέπεις ν’ αναστενάζει η σύγχρονη Ελλάδα.
Και δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδρά τόσο έντονα και τόσο αρνητικά το υπουργείο Παιδείας κάθε φορά που γίνεται λόγος για προβλήματα ασιτίας, έστω και αν ορισμένοι υπερβάλουν.
Φυσικά, κυρία υπουργέ Παιδείας, δεν πέφτουν σαν τα κοτόπουλα κατά χιλιάδες πάνω στα θρανία τους τα παιδιά. Όμως, υποσιτίζονται ή -στην καλύτερη περίπτωση- κακοσιτίζονται. Κι αυτό πέρα από κάθε αμφιβολία, θα έπρεπε να μας ευαισθητοποιεί όλους.
Δεν υπάρχει δάσκαλος, ειδικά στις οικονομικά υποβαθμισμένες περιοχές, που δεν έχει να διηγηθεί άπειρα περιστατικά που δείχνουν ότι ολοένα και περισσότερα παιδιά στερούνται ακόμη και τα στοιχειώδη.
Με συγκλόνισε η εικόνα που αντίκρισα σ’ ένα σχολείο πριν από λίγες μέρες: Γύρω από δυο-τρία παιδιά που είχαν αγοράσει κουλούρια “έπεφταν” άλλα δέκα ζητώντας μια μπουκιά.
Όχι δεν είναι λαϊκισμός. Δεν είναι υπερβολή. Γιατί υπάρχουν και άπειρα περιστατικά παιδιών που ντρέπονται και δεν τολμούν να ζητήσουν. Παιδιά που υποφέρουν τον υποσιτισμό και την ανέχεια με τέτοια αξιοπρέπεια που πληγώνει τους δασκάλους τους.
Φυσικά, το υπουργείο Παιδείας, δεν είναι εκείνο που θα αρχίσει να μοιράζει γάλα και τυρί στα σχολεία, όπως έκανε κάποτε ,μετά την κατοχή, η οργάνωση της ΟΥΝΡΑ . Όμως με ενοχλεί η… ενόχλησή του, κάθε φορά που μιλούν για υποσιτισμό. Λες και δεν ξέρει ότι στην Ελλάδα έχουν έρθει τα πάνω κάτω κι έχουν γίνει πραγματικότητα τα πιο απίστευτα σενάρια εφιαλτικής φαντασίας.
Απ’ την άλλη πλευρά, δεν μπορώ παρά να στηλιτεύσω και τους εκπαιδευτικούς εκείνους που τραβούν στα άκρα την πραγματικότητα και εμφανίζουν τα σχολεία ως χώρους όπου τα παιδιά πηγαίνουν για να λιποθυμήσουν από ασιτία.
Εκείνο που θέλω να πω, εν τέλει, είναι ότι σίγουρα κάτι διαφορετικό θα μπορούσαν να κάνουν όλοι απ’ αυτό που κάνουν σήμερα. Και οι δάσκαλοι που «εκμεταλλεύονται» την κατάσταση για προβολή των παρατάξεων τους, αλλά και εκείνοι που αναζητούν… θύματα για να δράσουν. Να καθίσουν και να σκεφτούν τρόπους ανακούφισης και βοήθειας των παιδιών και των οικογενειών τους. Κι όσο για το υπουργείο Παιδείας ας φροντίσει να είναι εντάξει, τουλάχιστον στις δικές του υποχρεώσεις με τα βιβλία, τα προγράμματα, τα εκπαιδευτικά κενά και τις άλλες δυσλειτουργίες που παρατηρούνται στα σχολεία.
Αλλά και εμείς οι υπόλοιποι, θαρρώ, πως πρέπει να σκεφτούμε τρόπους να βοηθήσουμε εαυτούς και αλλήλους. Να ξεφύγουμε όλοι απ’ τη “λογική” του “μικρόκοσμου” μας, που δεν έχει ακόμη τσακιστεί, γιατί πλέον αυτό φαίνεται πως δεν διαρκεί για πολύ, αφού πουθενά δεν υπάρχουν νησίδες ασφαλείας.
Όλα αυτά τον τελευταίο καιρό, μου φέρνουν στο μυαλό μια επιγραφή πάνω από ένα σπίτι στην παραλία της Ελούντας στην Κρήτη, την περίοδο που έπληττε την περιοχή η νόσος του Χάνσεν: «Σήμερον εμού, αύριον ετέρου». ..