ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ
Των ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΑΜΑ, ΝΑΥΣΙΚΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ
Των ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΑΜΑ, ΝΑΥΣΙΚΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ
Τους βλέπουμε κάθε μέρα. Μπροστά στα παρμπρίζ μας, στη λαϊκή, στους κήπους, στο βενζινάδικο, έξω από τα ασανσέρ μας. Την ώρα που έρχεται το ντελίβερι-φαγητό. Τελευταία, οι άνθρωποι που ήρθαν από τα πέρατα του κόσμου στην Ελλάδα, πρωταγωνιστούν στην επικαιρότητα, μετά το σκίσιμο του Κορανίου. Βγήκαν στην Αθήνα, διαμαρτυρήθηκαν, καταγράφηκαν και μερικές ακραίες νότες.
Ενα πολυσύνθετο και διεθνές κοινωνικό φαινόμενο που,όμως, έχει πρωταγωνιστές. Πώς ήρθαν, πού ζουν, ποιοί ήταν στις πατρίδες τους; Ας δούμε τις ιστορίες τεσσάρων μεταναστών. Τεσσάρων ανθρώπων που ξεκίνησαν θαρρώντας πως θα βρουν τον παράδεισο...
«Γιατί δεν γίνεται τζαμί;»
Ο 42χρονος μουσουλμάνος Α.Χ. από ένα χωριό έξω από το Πακιστάν ζει στη χώρα μας τα τελευταία 10 χρόνια. Πλένει αυτοκίνητα σε βενζινάδικο κοντά στην πλατεία Βικτωρίας και αργά το απόγευμα επιστρέφει στο Περιστέρι, όπου ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα το οποίο μοιράζεται μαζί με άλλους 2 συμπατριώτες του. Η καθημερινότητά του; «Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι. Δεν έχω διάθεση να πάω ούτε για έναν καφέ, είμαι τόσο εξαντλημένος από την κούραση, αφού δουλεύω 13 ώρες την ημέρα ασταμάτητα. Αλλά και να ήθελα δεν μου περισσεύουν. Παίρνω 30 ευρώ μεροκάματο την ημέρα για 13 ώρες δουλειάς και πληρώνω νοίκι 400 ευρώ, που κάθε χρόνο μας το ανεβάζει ο ιδιοκτήτης. Αν δεν έμενα μαζί με άλλους 2, δεν θα μπορούσα να πληρώσω το ενοίκιο μόνος μου».
Οταν ο Α. Χ. ήρθε στην Ελλάδα το '98 «τα πράγματα ήταν καλύτερα, είχε δουλειά. Από τον Οκτώβριο του 2008 έχουμε λίγους πελάτες. Οταν ο κόσμος δυσκολεύεται οικονομικά, το αυτοκίνητο θα έρθει να πλύνει;», μας λέει. Η γυναίκα του και τα 3 του παιδιά -ηλικίας 6, 4 και 1 έτους- ζουν στην πατρίδα. Κάθε καλοκαίρι τούς επισκέπτεται και μένει μαζί τους για ένα μήνα. Του λείπει η οικογένεια του όπως και η πατρίδα του, αλλά, όπως μας λέει «και στη χώρα μου δεν υπάρχουν δουλειές, ο κόσμος πεινάει και η πολιτική κατάσταση, τα πράγματα, είναι πάντα άγρια». Παρά τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του, το μόνο που ζητάει από τους Ελληνες είναι, όπως μας λέει, «σεβασμός στη θρησκεία μου. Το Κοράνι είναι για μένα, όπως και για κάθε μουσουλμάνο, ό,τι ιερότερο υπάρχει στη ζωή μου. Είναι ο λόγος του Θεού προς εμάς τους ανθρώπους. Είναι πάνω από όλα. Και από το ελληνικό κράτος ζητάμε ένα τζαμί για να προσευχόμαστε, τίποτε άλλο. Στο Πακιστάν υπάρχουν εκκλησίες για τους χριστιανούς, δεν μπορεί να γίνει στην Αθήνα ένα τζαμί;», λέει ο Α.Χ.
«Γιατί δεν γίνεται τζαμί;»
Ο 42χρονος μουσουλμάνος Α.Χ. από ένα χωριό έξω από το Πακιστάν ζει στη χώρα μας τα τελευταία 10 χρόνια. Πλένει αυτοκίνητα σε βενζινάδικο κοντά στην πλατεία Βικτωρίας και αργά το απόγευμα επιστρέφει στο Περιστέρι, όπου ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα το οποίο μοιράζεται μαζί με άλλους 2 συμπατριώτες του. Η καθημερινότητά του; «Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι. Δεν έχω διάθεση να πάω ούτε για έναν καφέ, είμαι τόσο εξαντλημένος από την κούραση, αφού δουλεύω 13 ώρες την ημέρα ασταμάτητα. Αλλά και να ήθελα δεν μου περισσεύουν. Παίρνω 30 ευρώ μεροκάματο την ημέρα για 13 ώρες δουλειάς και πληρώνω νοίκι 400 ευρώ, που κάθε χρόνο μας το ανεβάζει ο ιδιοκτήτης. Αν δεν έμενα μαζί με άλλους 2, δεν θα μπορούσα να πληρώσω το ενοίκιο μόνος μου».
Οταν ο Α. Χ. ήρθε στην Ελλάδα το '98 «τα πράγματα ήταν καλύτερα, είχε δουλειά. Από τον Οκτώβριο του 2008 έχουμε λίγους πελάτες. Οταν ο κόσμος δυσκολεύεται οικονομικά, το αυτοκίνητο θα έρθει να πλύνει;», μας λέει. Η γυναίκα του και τα 3 του παιδιά -ηλικίας 6, 4 και 1 έτους- ζουν στην πατρίδα. Κάθε καλοκαίρι τούς επισκέπτεται και μένει μαζί τους για ένα μήνα. Του λείπει η οικογένεια του όπως και η πατρίδα του, αλλά, όπως μας λέει «και στη χώρα μου δεν υπάρχουν δουλειές, ο κόσμος πεινάει και η πολιτική κατάσταση, τα πράγματα, είναι πάντα άγρια». Παρά τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του, το μόνο που ζητάει από τους Ελληνες είναι, όπως μας λέει, «σεβασμός στη θρησκεία μου. Το Κοράνι είναι για μένα, όπως και για κάθε μουσουλμάνο, ό,τι ιερότερο υπάρχει στη ζωή μου. Είναι ο λόγος του Θεού προς εμάς τους ανθρώπους. Είναι πάνω από όλα. Και από το ελληνικό κράτος ζητάμε ένα τζαμί για να προσευχόμαστε, τίποτε άλλο. Στο Πακιστάν υπάρχουν εκκλησίες για τους χριστιανούς, δεν μπορεί να γίνει στην Αθήνα ένα τζαμί;», λέει ο Α.Χ.
Με τον φόβο της ΕΛ.ΑΣ.
Ο 39χρονος μουσουλμάνος Ε.Μ. από το Μπαγκλαντές, ο οποίος ζει σε διαμέρισμα στην Αχαρνών μαζί με άλλους 4 μουσουλμάνους, πουλάει ηλεκτρονικά είδη στο δρόμο. «Τα αγοράζω από κινέζικα μαγαζιά και γυρίζω όλη μέρα την Αθήνα για να τα πουλήσω. Τι να κάνω; Κάπως πρέπει να ζήσω, αφού δουλειά άλλη δεν μπορώ να βρω», μας λέει. Η γυναίκα του και η 4χρονη κόρη του ζουν στην πατρίδα. Αγαπάει τη χώρα μας και τους Ελληνες. «Μπορεί εσείς να είστε χριστιανοί και εμείς μουσουλμάνοι, αλλά όλοι είμαστε άνθρωποι, αίμα κυλάει στις δικές σας φλέβες, αίμα και στις δικές μας. Πρέπει ο ένας να σέβεται τη θρησκεία του άλλου. Το μόνο μας πρόβλημα εδώ στην Ελλάδα είναι η αστυνομική βία. Η αστυνομία δεν πρέπει να δέρνει πρώτη, κάτι που συνηθίζει. Εμείς δεν χτυπάμε ποτέ, το μόνο που θέλουμε είναι να πουλάμε τα πράγματα για να ζήσουμε. Ερχεται η αστυνομία και παίρνει τα πράγματα που πουλάει ο μουσουλμάνος, γιατί δεν έχει άδεια, αλλά αν δεν πουλήσουμε πώς θα ζήσουμε; Τρέχουμε για να ξεφύγουμε μαζί με τα πράγματα, μας αρπάζουν και μας χτυπούν», μας λέει ο Ε.Μ.
Η καθημερινότητά του είναι μια συνεχή αγωνία τόσο να πουλήσει όσο και να ξεφύγει από τους αστυνομικούς που ξεπροβάλουν ξαφνικά από το πουθενά. Αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό αστυνομικής βίας στο οποίο υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας: «Ενας μουσουλμάνος αδερφός, και εκείνος από το Μπαγκλαντές, πουλούσε λουλούδια στην πλατεία Βικτωρίας. Ερχονται 2 αστυνομικοί, ο ένας τον πιάνει από το λαιμό και ο άλλος άρχισε να τον χτυπάει με γροθιές στο σώμα του. Ας του έπαιρναν τα λουλούδια, έπρεπε να τον χτυπήσουν; Ηταν 2 και ήταν ένας και δεν επιτέθηκε εκείνος».
«Με κακομεταχειρίσθηκαν»
Ο 33χρονος Φουάτ ήρθε από το Μαρόκο: «Εφτασα στην Αθήνα στις 31 Δεκεμβρίου 2008. Μετά από 12 ώρες περπάτημα πέρασα με τα πόδια τα βουνά του Εβρου. Περπατώντας άλλες 3-4 ώρες έφτασα στο πρώτο χωριό. Με περίμενε μεταφορικό μέσο που με οδήγησε στην Αθήνα. Με την ελπίδα ότι ο καινούργιος χρόνος θα χαρίσει μια ευκαιρία. Φθάνοντας, στις 12 το βράδυ στην Ομόνοια, κοιμήθηκα σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο. Με τα λίγα χρήματα που μου είχαν περισσέψει από την Κωνσταντινούπολη, κατάφερα να μείνω στο ξενοδοχείο για τρεις νύχτες. Στη χώρα μου σπούδασα ηλεκτρονικός. Ψάχνοντας για οποιαδήποτε δουλειά, στις 3 Ιανουαρίου ταξίδεψα για τα Χανιά της Κρήτης. Ηταν βαρύς χειμώνας, έβρεχε. Πέρασε μία εβδομάδα και δεν έκανα ούτε ένα μεροκάματο. Λόγω της κακοκαιρίας αναγκάστηκα να επιστρέψω στην Αθήνα ελπίζοντας σε καλύτερη τύχη για το επαγγελματικό μου μέλλον και κυρίως αναζητώντας λύσεις για να βοηθήσω την οικογένειά μου που έμεινε πίσω. Είμαι ένας οικονομικός μετανάστης, όπως τόσοι άλλοι...
Τριάντα ευρώ το μεροκάματο, 400 ευρώ το ενοίκιο.. Ευτυχώς που υπάρχουν οι συγκάτοικοι....
Ο 39χρονος μουσουλμάνος Ε.Μ. από το Μπαγκλαντές, ο οποίος ζει σε διαμέρισμα στην Αχαρνών μαζί με άλλους 4 μουσουλμάνους, πουλάει ηλεκτρονικά είδη στο δρόμο. «Τα αγοράζω από κινέζικα μαγαζιά και γυρίζω όλη μέρα την Αθήνα για να τα πουλήσω. Τι να κάνω; Κάπως πρέπει να ζήσω, αφού δουλειά άλλη δεν μπορώ να βρω», μας λέει. Η γυναίκα του και η 4χρονη κόρη του ζουν στην πατρίδα. Αγαπάει τη χώρα μας και τους Ελληνες. «Μπορεί εσείς να είστε χριστιανοί και εμείς μουσουλμάνοι, αλλά όλοι είμαστε άνθρωποι, αίμα κυλάει στις δικές σας φλέβες, αίμα και στις δικές μας. Πρέπει ο ένας να σέβεται τη θρησκεία του άλλου. Το μόνο μας πρόβλημα εδώ στην Ελλάδα είναι η αστυνομική βία. Η αστυνομία δεν πρέπει να δέρνει πρώτη, κάτι που συνηθίζει. Εμείς δεν χτυπάμε ποτέ, το μόνο που θέλουμε είναι να πουλάμε τα πράγματα για να ζήσουμε. Ερχεται η αστυνομία και παίρνει τα πράγματα που πουλάει ο μουσουλμάνος, γιατί δεν έχει άδεια, αλλά αν δεν πουλήσουμε πώς θα ζήσουμε; Τρέχουμε για να ξεφύγουμε μαζί με τα πράγματα, μας αρπάζουν και μας χτυπούν», μας λέει ο Ε.Μ.
Η καθημερινότητά του είναι μια συνεχή αγωνία τόσο να πουλήσει όσο και να ξεφύγει από τους αστυνομικούς που ξεπροβάλουν ξαφνικά από το πουθενά. Αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό αστυνομικής βίας στο οποίο υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας: «Ενας μουσουλμάνος αδερφός, και εκείνος από το Μπαγκλαντές, πουλούσε λουλούδια στην πλατεία Βικτωρίας. Ερχονται 2 αστυνομικοί, ο ένας τον πιάνει από το λαιμό και ο άλλος άρχισε να τον χτυπάει με γροθιές στο σώμα του. Ας του έπαιρναν τα λουλούδια, έπρεπε να τον χτυπήσουν; Ηταν 2 και ήταν ένας και δεν επιτέθηκε εκείνος».
«Με κακομεταχειρίσθηκαν»
Ο 33χρονος Φουάτ ήρθε από το Μαρόκο: «Εφτασα στην Αθήνα στις 31 Δεκεμβρίου 2008. Μετά από 12 ώρες περπάτημα πέρασα με τα πόδια τα βουνά του Εβρου. Περπατώντας άλλες 3-4 ώρες έφτασα στο πρώτο χωριό. Με περίμενε μεταφορικό μέσο που με οδήγησε στην Αθήνα. Με την ελπίδα ότι ο καινούργιος χρόνος θα χαρίσει μια ευκαιρία. Φθάνοντας, στις 12 το βράδυ στην Ομόνοια, κοιμήθηκα σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο. Με τα λίγα χρήματα που μου είχαν περισσέψει από την Κωνσταντινούπολη, κατάφερα να μείνω στο ξενοδοχείο για τρεις νύχτες. Στη χώρα μου σπούδασα ηλεκτρονικός. Ψάχνοντας για οποιαδήποτε δουλειά, στις 3 Ιανουαρίου ταξίδεψα για τα Χανιά της Κρήτης. Ηταν βαρύς χειμώνας, έβρεχε. Πέρασε μία εβδομάδα και δεν έκανα ούτε ένα μεροκάματο. Λόγω της κακοκαιρίας αναγκάστηκα να επιστρέψω στην Αθήνα ελπίζοντας σε καλύτερη τύχη για το επαγγελματικό μου μέλλον και κυρίως αναζητώντας λύσεις για να βοηθήσω την οικογένειά μου που έμεινε πίσω. Είμαι ένας οικονομικός μετανάστης, όπως τόσοι άλλοι...
Τριάντα ευρώ το μεροκάματο, 400 ευρώ το ενοίκιο.. Ευτυχώς που υπάρχουν οι συγκάτοικοι.... "Δυστυχώς δεν βρήκα ακόμα δουλειά. Ετσι κατέληξα να κοιμάμαι στο ακατοίκητο κτίριο της οδού Σωκράτους. Το χειρότερο είναι ότι με κακομεταχειρίστηκαν. Οπου κι αν περπατήσω αντιμετωπίζω προβλήματα. Κυρίως με την αστυνομία. Δεν περίμενα τέτοια αντιμετώπιση από την ελληνική κυβέρνηση.
»Αλλά ακόμα ελπίζω να μου δώσουν μια ευκαιρία για να βρω λύση στο οικονομικό μου πρόβλημα. Θέλω να ζήσω μαζί με τους Ελληνες, ειρηνικά».
Γιατί επέλεξες την Ελλάδα;
«Στην Τουρκία ταξιδεύουμε χωρίς βίζα. Είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που συναντάμε, η επόμενη πρόσβαση. Η Κωνσταντινούπολη αποτελεί γέφυρα για την Ελλάδα και η Ελλάδα γέφυρα για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν μας δώσουν ταξιδιωτικά έγγραφα θα φύγουμε όλοι για άλλες χώρες, δεν θα μείνει κανείς. Ακόμα και οι φίλοι μου που κατάφεραν να πάρουν πράσινη κάρτα έφυγαν».
»Αλλά ακόμα ελπίζω να μου δώσουν μια ευκαιρία για να βρω λύση στο οικονομικό μου πρόβλημα. Θέλω να ζήσω μαζί με τους Ελληνες, ειρηνικά».
Γιατί επέλεξες την Ελλάδα;
«Στην Τουρκία ταξιδεύουμε χωρίς βίζα. Είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που συναντάμε, η επόμενη πρόσβαση. Η Κωνσταντινούπολη αποτελεί γέφυρα για την Ελλάδα και η Ελλάδα γέφυρα για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν μας δώσουν ταξιδιωτικά έγγραφα θα φύγουμε όλοι για άλλες χώρες, δεν θα μείνει κανείς. Ακόμα και οι φίλοι μου που κατάφεραν να πάρουν πράσινη κάρτα έφυγαν».
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου