Εκαναν τον κόσμο όλο δικό τους. Σε μια υπέρβαση εαυτών, αφουγκράστηκαν τις επιτακτικές ανάγκες άλλων και κινούμενοι από την αίσθηση δικαίου αλλά και την επιθυμία προσφοράς σπεύδουν προς επίρρωσιν των κατατρεγμένων, δίνοντας ταυτόχρονα αποτελεσματικό χτύπημα στον κυρίαρχο ατομικισμό.
Ο Γιώργος Κ. συνοδεύει Παλαιστίνιο αγρότη λίγα μέτρα από την πράσινη γραμμή: εκεί η καλλιέργεια μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο Ξάφνιασε τα εφησυχασμένα αυτιά μας η είδηση της απαγωγής στο Πακιστάν του Ελληνα δασκάλου Θανάση Λερούνη, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στον μικρό λαό των Καλάς, με έργο που ενόχλησε τόσο ώστε να απαχθεί και να παραμένει εξαφανισμένος από τις 8 Σεπτεμβρίου.
Είναι αυτή η είδηση που φέρνει στο προσκήνιο τους δεκάδες Ελληνες εθελοντές, οι οποίοι με αυταπάρνηση την οποία δεν παραδέχονται επιτελούν ανθρωπιστικό έργο σε διάφορα σημεία της Γης. Μιλούν στην «Ε» η Ευτέρπη Χουρίδου από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ο Γιώργος Κ. από τον Σύλλογο Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Ιντιφάντα και ο Αντώνης Γλαρός από τους Γιατρούς του Κόσμου.
«Εχουμε χρέος να μη φοβηθούμε στη Γάζα, εμείς οι ξένοι μη βίαιοι ακτιβιστές. Η ζωή μας είναι πιο ασφαλής απ' αυτήν του κάθε Παλαιστίνιου, που μπορεί να σκοτωθεί ανά πάσα στιγμή, χωρίς να κανείς να τιμωρηθεί γι' αυτό». Μιλά ο 33χρονος Γιώργος Κ., που παρέμεινε έναν χρόνο στη Γάζα. Καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου και μέχρι τώρα - συμμετείχε με το ISM (Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης), την οργάνωση που μετρά δύο Αμερικανούς ακτιβιστές νεκρούς, τη Ρέιτσελ Κόρι και τον Τομ Χάρνταλ- σε συνοδείες ασθενοφόρων, στον επικίνδυνο «κλεφτοπόλεμο» επαναδιεκδίκησης γης και θάλασσας από αγρότες που κινδυνεύουν να πυροβοληθούν στα χωράφια στην πράσινη γραμμή, ψαράδες στα καΐκια που βγαίνουν για την επιβίωση έξω από το όριο των 6 μιλίων που επέβαλε το Ισραήλ.
Είναι αυτή η είδηση που φέρνει στο προσκήνιο τους δεκάδες Ελληνες εθελοντές, οι οποίοι με αυταπάρνηση την οποία δεν παραδέχονται επιτελούν ανθρωπιστικό έργο σε διάφορα σημεία της Γης. Μιλούν στην «Ε» η Ευτέρπη Χουρίδου από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ο Γιώργος Κ. από τον Σύλλογο Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Ιντιφάντα και ο Αντώνης Γλαρός από τους Γιατρούς του Κόσμου.
«Εχουμε χρέος να μη φοβηθούμε στη Γάζα, εμείς οι ξένοι μη βίαιοι ακτιβιστές. Η ζωή μας είναι πιο ασφαλής απ' αυτήν του κάθε Παλαιστίνιου, που μπορεί να σκοτωθεί ανά πάσα στιγμή, χωρίς να κανείς να τιμωρηθεί γι' αυτό». Μιλά ο 33χρονος Γιώργος Κ., που παρέμεινε έναν χρόνο στη Γάζα. Καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου και μέχρι τώρα - συμμετείχε με το ISM (Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης), την οργάνωση που μετρά δύο Αμερικανούς ακτιβιστές νεκρούς, τη Ρέιτσελ Κόρι και τον Τομ Χάρνταλ- σε συνοδείες ασθενοφόρων, στον επικίνδυνο «κλεφτοπόλεμο» επαναδιεκδίκησης γης και θάλασσας από αγρότες που κινδυνεύουν να πυροβοληθούν στα χωράφια στην πράσινη γραμμή, ψαράδες στα καΐκια που βγαίνουν για την επιβίωση έξω από το όριο των 6 μιλίων που επέβαλε το Ισραήλ.
Με λάστιχα αυτοκινήτων και λάσπη οι Γιατροί του Κόσμου χτίζουν σχολείο για τους Βεδουίνους στην έρημο της Γαλιλαίας. Στο βάθος ο εθελοντής Αντ. Γλαρός
«Ηθελα να σταθώ αλληλέγγυος έμπρακτα στον παλαιστινιακό λαό, δεν μου έφταναν οι διαδηλώσεις στην Αθήνα. Είναι το αίσθημα του δικαίου που πλήττεται. Ο μη βίαιος ακτιβισμός εκεί με γέμιζε δέος αλλά και με ενέπνεε. Εκανα δύο αποστολές το 2006-2007, μια εποχή μετά τη νίκη της Χαμάς, που επικρατούσε διεθνής απομόνωση. Τον Αύγουστο του 2008 φτάσαμε, χωρίς και εμείς να το πιστεύουμε, με τα πλοία του FREE GAZA σπάζοντας το ναυτικό αποκλεισμό ύστερα από 41 χρόνια. Μας ζητήθηκε να μείνουμε, κάποιοι ανασυγκροτήσαμε το ISM, που είχε από το 2004 να μπάσει ακτιβιστές», λέει.
Τα βιώματά του ήταν άγρια. Ακόμη αναπηδά στο πέρασμα αεροπλάνου. Εικόνες από διαμελισμένα παιδιά στον δρόμο, άνθρωποι να ουρλιάζουν, καμένοι από φώσφορο, στα χέρια γιατρών, χωρίς μέσα να βοηθήσουν, βροχή πυροβολισμών στα χωράφια, κανόνια νερού στη θάλασσα ήταν καθημερινότητα.
«Δεν μπορούσα να κάνω πίσω όταν έβλεπα το πιτσιρίκι να αρπάζει την πέτρα. Οταν στρατιές ο λαός από την πρώτη μέρα θαρραλέα βγήκε στον δρόμο και ξαναέστηνε καθημερινά τη ζωή του».
Στην Ικαρία, τον τόπο του, όπου έχει καταφύγει για να «αδειάσει» από την εμπειρία της απόλυτης καταστροφής που βίωσε στη Γάζα, βρήκαμε τον 35χρονο εθελοντή των Γιατρών του Κόσμου, πολιτικό επιστήμονα Αντώνη Γλαρό.
Και εκεί συνεχίζει «δράση» προβάλλοντας το υλικό που συγκέντρωσε στην Παλαιστίνη.
«Αποφάσισα να συμμετάσχω στον εθελοντισμό γιατί ήθελα να συμβάλω να βοηθήσουμε τους διωγμένους που προσέφευγαν στην Ελλάδα. Από μια τυχαία συνάντηση μ' έναν φίλο πριν από 10 χρόνια, όταν είχα γυρίσει "δραπετεύοντας" από ένα πόστο στη Γουόλ Στριτ, προσανατολίστηκα στους ΓτΚ με σκοπό να κουβαλώ κανένα κιβώτιο. Μου ανέθεσαν ένα σύνθετο έργο διαχειριστή αποστολών στο Κόσοβο, όπου μετά τους βομβαρδισμούς, τριγύριζαν 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες. Δέχτηκα καθώς -αφού κουβαλούσα όλη την πληροφόρηση για τις ανθρωπιστικές κρίσεις λόγω των σπουδών μου- ήταν ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τις καταστάσεις για τις οποίες διάβαζα. Εχω δουλέψει σε Κόσοβο, Β. Σκόπια, Β. Αλβανία, Μολδαβία και στην Παλαιστίνη.
»Η εμπειρία είναι κάθε φορά συγκλονιστική. Στο Κόσοβο ασχοληθήκαμε με ανακατασκευή νοσοκομειακών μονάδων, ακόμη με μια κατεστραμμένη ψυχιατρική κλινική παιδιών στη Στρούμιτσα, τα οποία όταν πρωτοπήγαμε ήταν αλυσοδεμένα μέσα στο κρύο.
»Ο πόλεμος ήταν εμφανής παντού, και στα μάτια των ανθρώπων. Η μυρωδιά της καταστροφής, νωπή. Οι άνθρωποι είχαν στερηθεί κάθε δικαίωμα στην περίθαλψη. Η χαρά όταν παραδίδαμε μια μονάδα ήταν μεγαλύτερη και από των ντόπιων. Οι δυσκολίες, μεγάλες. Κυκλοφορούσαμε σε ναρκοθετημένες περιοχές. Εκεί διατρέξαμε το μεγαλύτερο κίνδυνο: χαθήκαμε και μπήκαμε σε ναρκοπέδιο. Μας πρόλαβε τυχαία μια περίπολος...
»Το έχω σκεφτεί, όταν μπαίνεις σε μια κατάσταση ο κίνδυνος δεν είναι το ρίσκο που συνειδητά παίρνεις και προβλέπεις τρόπους να τα απαλύνεις. Επικίνδυνοι είναι οι αστάθμητοι παράγοντες, το τρελό που θα 'ρθει σε σένα. Αυτό ίσχυσε και στην Παλαιστίνη, όπου η κατάσταση είναι άγρια: ακολουθείς διαδικασίες, π.χ. όταν ο ήλιος αντικατοπτρίζεται στο τείχος προσέχεις γιατί τα διακριτικά σου δεν τα ξεχωρίζουν οι στρατιώτες.
Ετσι μετριάζεις τον κίνδυνο. »Οταν όμως κάποιος, νύχτα είναι μόνος με μια κάμερα για να πάρει εικόνα αν εισβάλει ο στρατός, εκεί τα πάντα είναι αστάθμητα.
Ο πόλεμος φανερώνει την απόλυτη κατάντια του ανθρώπου αλλά και τη μεγαλοσύνη του, η οποία αποκαθιστά την πίστη σου στο ανθρώπινο γένος. Οι ακραίες καταστάσεις αφήνουν σημάδια. Αλλά η δουλειά σου, που μετουσιώνεται σε κάτι υπαρκτό στην υπηρεσία του κόσμου, η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Οι εμπειρίες αυτές σε κάνουν να αξιολογείς αλλιώς, να βάζεις σε πραγματική διάσταση πράγματα που σε μια μεγαλούπολη θεωρείς κεκτημένα. Δεν αισθάνθηκα να λυγίζω παρά τώρα που φεύγοντας μέσω Ισραήλ υπέστην τρεις ώρες όρθιος ανάκριση.
Με ρωτούσαν για εξτρεμιστές. Τους εξηγούσα ότι αυτό ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε: να διατηρήσουμε την ελπίδα στον πληθυσμό, ώστε να τους αποστρέψουμε από μια εξτρεμιστική οπτική». *
«Γεμίζεις ψυχικά με τις αποστολές»
Στην Αφρική, όπου όλα «πολιτισμός, ανάγκες των άνθρώπων, πολιτικές, δομή της κοινωνίας είναι διαφορετικά», δραστηριοποιείται η εθελόντρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, γενική χειρουργός, Ευτέρπη Χουρίδου.
Γύρισε προ δεκαημέρου, για να ολοκληρώσει το διδακτορικό της, από το Νοσοκομείο του Ρουτσούρου στο Κονγκό, στα σύνορα με τη Ρουάντα.
Μια ενημέρωση των ΓΧΣ όταν ήταν φοιτήτρια πυροδότησε την εμπλοκή της με τον εθελοντισμό. «Κατάλαβα ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω. Ξεκίνησα ως εθελόντρια γραφείου. Οταν πήρα ειδικότητα, άρχισα τις αποστολές. Αυτό ήταν. Αμα πας μια φορά, κολλάς, σαν να έχεις ιό. Καταλαβαίνεις ότι κάνεις πράγματα που εδώ δεν είναι τόσο σημαντικά, αλλά εκεί δεν υπάρχει κανείς να τα κάνει και είναι πολύτιμα. Βλέπεις τον κόσμο πώς σε υποδέχεται, πόσο χαίρεται για πολύ μικρά πράγματα, την ευγνωμοσύνη, το χαμόγελο, την αγκαλιά. Είναι γέμισμα ψυχικό. Θες να συνεχίσεις ξανά και ξανά. Λατρεύω αυτό που κάνω. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κόστος, σαν άνθρωπος παίρνω περισσότερα απ' ό,τι δίνω», θα πει.
Το γαλλικό τμήμα των ΓΧΣ δρα από το 2000 στο Ρουτσούρου, όπου φτάνει κάθε είδους ιατρικό περιστατικό από μια ευρύτατη περιοχή, με στρατόπεδα προσφύγων όπου υπάχουν ανήκουστες για εμάς συνθήκες διαβίωσης. «Εκεί η Ιατρική δεν είναι επάγγελμα. Δεν υπάρχει ο δικός μου ασθενής, είναι όλοι ασθενείς ΜΑΣ. Υπάρχει πολύ καλή συνεργασία, είμαστε 18-20 άτομα απ' όλο τον κόσμο φοβερά δεμένοι. Αναπτύσσονται αληθινές ανθρώπινες σχέσεις.
Κάθε αποστολή είναι εμπειρία ζωής. Μαθαίνεις να ζυγίζεις διαφορετικά τα πράγματα, αλλάζουν οι προτεραιότητες της ζωής σου. Στην καταναλωτική κοινωνία ξεχνάμε την ουσία. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε. Κάθε τι που θεωρούμε ευτελές, εκεί είναι πολύτιμο. Είναι απίστευτο να δεις παιδιά να φτιάχνουν κατασκευές για παιχνίδια από κάθε απίθανο υλικό, όπως οι μπάλες από χόρτα, φύλλα μπανάνας.
»Αν με απογοητεύει κάτι στην επιστροφή μου; Ναι, ότι οι άνθρωποι ασχολούνται με πολύ μικρά πράγματα. Βλέπουν μόνο τις στενές τους ανάγκες, όχι τον συνάνθρωπο. Δεν υπάρχουμε μόνον εμείς στον κόσμο, ας αφήσουμε λίγο τον εαυτούλη μας και ας ασχοληθούμε λίγο με τους άλλους», καταλήγει.
Τα βιώματά του ήταν άγρια. Ακόμη αναπηδά στο πέρασμα αεροπλάνου. Εικόνες από διαμελισμένα παιδιά στον δρόμο, άνθρωποι να ουρλιάζουν, καμένοι από φώσφορο, στα χέρια γιατρών, χωρίς μέσα να βοηθήσουν, βροχή πυροβολισμών στα χωράφια, κανόνια νερού στη θάλασσα ήταν καθημερινότητα.
«Δεν μπορούσα να κάνω πίσω όταν έβλεπα το πιτσιρίκι να αρπάζει την πέτρα. Οταν στρατιές ο λαός από την πρώτη μέρα θαρραλέα βγήκε στον δρόμο και ξαναέστηνε καθημερινά τη ζωή του».
Στην Ικαρία, τον τόπο του, όπου έχει καταφύγει για να «αδειάσει» από την εμπειρία της απόλυτης καταστροφής που βίωσε στη Γάζα, βρήκαμε τον 35χρονο εθελοντή των Γιατρών του Κόσμου, πολιτικό επιστήμονα Αντώνη Γλαρό.
Και εκεί συνεχίζει «δράση» προβάλλοντας το υλικό που συγκέντρωσε στην Παλαιστίνη.
«Αποφάσισα να συμμετάσχω στον εθελοντισμό γιατί ήθελα να συμβάλω να βοηθήσουμε τους διωγμένους που προσέφευγαν στην Ελλάδα. Από μια τυχαία συνάντηση μ' έναν φίλο πριν από 10 χρόνια, όταν είχα γυρίσει "δραπετεύοντας" από ένα πόστο στη Γουόλ Στριτ, προσανατολίστηκα στους ΓτΚ με σκοπό να κουβαλώ κανένα κιβώτιο. Μου ανέθεσαν ένα σύνθετο έργο διαχειριστή αποστολών στο Κόσοβο, όπου μετά τους βομβαρδισμούς, τριγύριζαν 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες. Δέχτηκα καθώς -αφού κουβαλούσα όλη την πληροφόρηση για τις ανθρωπιστικές κρίσεις λόγω των σπουδών μου- ήταν ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τις καταστάσεις για τις οποίες διάβαζα. Εχω δουλέψει σε Κόσοβο, Β. Σκόπια, Β. Αλβανία, Μολδαβία και στην Παλαιστίνη.
»Η εμπειρία είναι κάθε φορά συγκλονιστική. Στο Κόσοβο ασχοληθήκαμε με ανακατασκευή νοσοκομειακών μονάδων, ακόμη με μια κατεστραμμένη ψυχιατρική κλινική παιδιών στη Στρούμιτσα, τα οποία όταν πρωτοπήγαμε ήταν αλυσοδεμένα μέσα στο κρύο.
»Ο πόλεμος ήταν εμφανής παντού, και στα μάτια των ανθρώπων. Η μυρωδιά της καταστροφής, νωπή. Οι άνθρωποι είχαν στερηθεί κάθε δικαίωμα στην περίθαλψη. Η χαρά όταν παραδίδαμε μια μονάδα ήταν μεγαλύτερη και από των ντόπιων. Οι δυσκολίες, μεγάλες. Κυκλοφορούσαμε σε ναρκοθετημένες περιοχές. Εκεί διατρέξαμε το μεγαλύτερο κίνδυνο: χαθήκαμε και μπήκαμε σε ναρκοπέδιο. Μας πρόλαβε τυχαία μια περίπολος...
»Το έχω σκεφτεί, όταν μπαίνεις σε μια κατάσταση ο κίνδυνος δεν είναι το ρίσκο που συνειδητά παίρνεις και προβλέπεις τρόπους να τα απαλύνεις. Επικίνδυνοι είναι οι αστάθμητοι παράγοντες, το τρελό που θα 'ρθει σε σένα. Αυτό ίσχυσε και στην Παλαιστίνη, όπου η κατάσταση είναι άγρια: ακολουθείς διαδικασίες, π.χ. όταν ο ήλιος αντικατοπτρίζεται στο τείχος προσέχεις γιατί τα διακριτικά σου δεν τα ξεχωρίζουν οι στρατιώτες.
Ετσι μετριάζεις τον κίνδυνο. »Οταν όμως κάποιος, νύχτα είναι μόνος με μια κάμερα για να πάρει εικόνα αν εισβάλει ο στρατός, εκεί τα πάντα είναι αστάθμητα.
Ο πόλεμος φανερώνει την απόλυτη κατάντια του ανθρώπου αλλά και τη μεγαλοσύνη του, η οποία αποκαθιστά την πίστη σου στο ανθρώπινο γένος. Οι ακραίες καταστάσεις αφήνουν σημάδια. Αλλά η δουλειά σου, που μετουσιώνεται σε κάτι υπαρκτό στην υπηρεσία του κόσμου, η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Οι εμπειρίες αυτές σε κάνουν να αξιολογείς αλλιώς, να βάζεις σε πραγματική διάσταση πράγματα που σε μια μεγαλούπολη θεωρείς κεκτημένα. Δεν αισθάνθηκα να λυγίζω παρά τώρα που φεύγοντας μέσω Ισραήλ υπέστην τρεις ώρες όρθιος ανάκριση.
Με ρωτούσαν για εξτρεμιστές. Τους εξηγούσα ότι αυτό ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε: να διατηρήσουμε την ελπίδα στον πληθυσμό, ώστε να τους αποστρέψουμε από μια εξτρεμιστική οπτική». *
«Γεμίζεις ψυχικά με τις αποστολές»
Στην Αφρική, όπου όλα «πολιτισμός, ανάγκες των άνθρώπων, πολιτικές, δομή της κοινωνίας είναι διαφορετικά», δραστηριοποιείται η εθελόντρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, γενική χειρουργός, Ευτέρπη Χουρίδου.
Γύρισε προ δεκαημέρου, για να ολοκληρώσει το διδακτορικό της, από το Νοσοκομείο του Ρουτσούρου στο Κονγκό, στα σύνορα με τη Ρουάντα.
Μια ενημέρωση των ΓΧΣ όταν ήταν φοιτήτρια πυροδότησε την εμπλοκή της με τον εθελοντισμό. «Κατάλαβα ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω. Ξεκίνησα ως εθελόντρια γραφείου. Οταν πήρα ειδικότητα, άρχισα τις αποστολές. Αυτό ήταν. Αμα πας μια φορά, κολλάς, σαν να έχεις ιό. Καταλαβαίνεις ότι κάνεις πράγματα που εδώ δεν είναι τόσο σημαντικά, αλλά εκεί δεν υπάρχει κανείς να τα κάνει και είναι πολύτιμα. Βλέπεις τον κόσμο πώς σε υποδέχεται, πόσο χαίρεται για πολύ μικρά πράγματα, την ευγνωμοσύνη, το χαμόγελο, την αγκαλιά. Είναι γέμισμα ψυχικό. Θες να συνεχίσεις ξανά και ξανά. Λατρεύω αυτό που κάνω. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κόστος, σαν άνθρωπος παίρνω περισσότερα απ' ό,τι δίνω», θα πει.
Το γαλλικό τμήμα των ΓΧΣ δρα από το 2000 στο Ρουτσούρου, όπου φτάνει κάθε είδους ιατρικό περιστατικό από μια ευρύτατη περιοχή, με στρατόπεδα προσφύγων όπου υπάχουν ανήκουστες για εμάς συνθήκες διαβίωσης. «Εκεί η Ιατρική δεν είναι επάγγελμα. Δεν υπάρχει ο δικός μου ασθενής, είναι όλοι ασθενείς ΜΑΣ. Υπάρχει πολύ καλή συνεργασία, είμαστε 18-20 άτομα απ' όλο τον κόσμο φοβερά δεμένοι. Αναπτύσσονται αληθινές ανθρώπινες σχέσεις.
Κάθε αποστολή είναι εμπειρία ζωής. Μαθαίνεις να ζυγίζεις διαφορετικά τα πράγματα, αλλάζουν οι προτεραιότητες της ζωής σου. Στην καταναλωτική κοινωνία ξεχνάμε την ουσία. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε. Κάθε τι που θεωρούμε ευτελές, εκεί είναι πολύτιμο. Είναι απίστευτο να δεις παιδιά να φτιάχνουν κατασκευές για παιχνίδια από κάθε απίθανο υλικό, όπως οι μπάλες από χόρτα, φύλλα μπανάνας.
»Αν με απογοητεύει κάτι στην επιστροφή μου; Ναι, ότι οι άνθρωποι ασχολούνται με πολύ μικρά πράγματα. Βλέπουν μόνο τις στενές τους ανάγκες, όχι τον συνάνθρωπο. Δεν υπάρχουμε μόνον εμείς στον κόσμο, ας αφήσουμε λίγο τον εαυτούλη μας και ας ασχοληθούμε λίγο με τους άλλους», καταλήγει.
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου