Που θα ψάξουμε τη δική μας πατρίδα;

Όλα τα εκ του νόμου προβλεπόμενα για την εκπαιδευτική στήριξη εντός του γενικού εκπαιδευτικού πλαισίου των παιδιών που ανήκουν στο αυτιστικό φάσμα , μόνο στα χαρτιά ισχύουν. Στην πράξη καταστρατηγούνται στον απόλυτο βαθμό. Οι χειραφετημένοι γονείς που με επιμονή αναζητούν δρόμους/τρόπους να γίνει πράξη για τα παιδιά τους το στην θεωρία ομολογημένο δίκιο τους, έρχονται διαρκώς αντιμέτωποι με την συνειδητή – όπως αποδεικνύεται – προσπάθεια των “αρμοδίων” να τους δηλητηριάσουν με μια αίσθηση ματαιότητας, να τους εξωθήσουν στην απόγνωση.

Μια εκπαιδευτικός και συνάμα μητέρα παιδιού που ανήκει στο αυτιστικό φάσμα, αρθρογραφεί σήμερα στην σελίδα, αποδίδοντας τον αγώνα αντοχής των γονέων με διακύβευμα το μέλλον των παιδιών τους, με τον πλέον εύλογο τρόπο...

 Ο λόγος στην κυρία Νίκη Νηστικάκη :

 Η γράφουσα όπως και πλείστοι άλλοι, είμαστε γονείς παιδιών που ανήκουν στο αυτιστικό φάσμα. Έχοντας συνειδητοποιήσει τα οφέλη της συνεκπαίδευσης και γνωρίζοντας καλά την ανάγκη ένταξης των παιδιών μας ,θεωρήσαμε ότι ο ιδιαίτερα προοδευτικός και κοινωνικά ευέλικτος θεσμός της παράλληλης στήριξης θα άνοιγε το δρόμο . Όμως, και τούτος ο χορός χρειάζεται δύο για να υπάρξει ...

Συγκεντρώσαμε 4500 περίπου υπογραφές που υπεβλήθησαν στο Υπουργείο Παιδείας, στην ουσία θυμίζοντας στους αρμόδιους και υπεύθυνους για την εκπαίδευση φορείς, την υποχρέωσή τους να εφαρμόσουν ένα ήδη ψηφισμένο νομοθέτημα που επί πολλά χρόνια ήδη εφαρμόζεται σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες χωρών της Ενωμένης Ευρώπης , Αμερικής και Αυστραλίας. Εκεί που τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά στο αυτιστικό φάσμα αποτελούν αντικείμενο αποδοχής και σεβασμού, στηρίζονται, καθοδηγούνται .

Η κατάσταση για τα δικά μας παιδιά έχει ως εξής:

1) Δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για την έγκαιρη κάλυψη των θέσεων παράλληλης στήριξης με ειδικούς παιδαγωγούς-μόνιμους, αναπληρωτές ή ωρομίσθιους-για το μεγάλο αριθμό αιτήσεων που έγιναν το Μάιο και μέχρι τώρα έχουν μείνει ανεκπλήρωτες ,με ανεπανόρθωτες συνέπειες για παιδιά και οικογένειες αυτών. Εύλογα αναρωτιόμαστε : Αν όπως ισχυρίζεται το Υπουργείο, οι αιτήσεις απεστάλησαν με έγκριση στις κατά τόπους διευθύνσεις Πρ/θμιας και Δευτ/θμιας Εκπ/σης, έγιναν άμεσα όλες οι προβλεπόμενες ενέργειες για την ικανοποίησή τους; 

2) Αν και η παράλληλη στήριξη αποτελεί νόμο του κράτους και η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική έως και το Γυμνάσιο, υπάρχουν παιδιά που δεν πηγαίνουν στο σχολείο λόγω απουσίας συνοδού. Γονείς έχουν αναφέρει ότι τα παιδιά τους παραμένουν στο σπίτι διότι ούτε δημόσιος συνοδός στάλθηκε για τη στήριξη, ούτε ιδιωτικός συνοδός μπόρεσε να εισχωρήσει στο χώρο του σχολείου. Η παρουσία ιδιωτικού συνοδού δεν έγινε δεκτή απ’ την διεύθυνση, με τον ισχυρισμό ότι δεν θα μπορούσε κατόπιν να γίνει δεκτή από το σύλλογο διδασκόντων….

3) Από την πλευρά τους πρόσωπα του Υ.Π.Ε.Π.Θ., αφ’ ενός επιβεβαιώνουν γονείς ότι τα δίκαια αιτήματά τους θα ληφθούν σοβαρά υπόψη και αφ’ ετέρου ακυρώνουν έμπρακτα τις υποσχέσεις τους, αφήνοντας πλήθος αιτήσεων να αιωρούνται ανικανοποίητες και αναπάντητες. Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν και έχουν όπως ισχυρίζονται τις καλύτερες προθέσεις για υλοποίηση αυτών των υποσχέσεων ,τότε ποιοι ή τι παράγοντες και συνθήκες παρεμπόδισαν και παρεμποδίζουν το έργο αυτό; Εάν τα αιτήματά μας θεωρούνται δυσεπίλυτα, δυσεφάρμοστα ή ότι προσκρούουν στο νόμο, γιατί δεν απαντώνται από κάποιον αρμόδιο, έστω και αρνητικά; Πώς εξηγείται το γεγονός ότι αιτήσεις επτά και οκτώ συναπτών ετών παραμένουν αναπάντητες, αν και υπάρχει νόμος που υποχρεώνει τους δημόσιους υπαλλήλους να απαντούν εντός τριάντα ημερών στα γραπτά αιτήματα των πολιτών, ακόμα και αν αυτά δεν είναι σύννομα;

4) Υπό βαθιά αμφισβήτηση τίθενται και φορείς όπως τα πρώην Κ.Δ.Α.Υ. και νυν Κ.Ε.Δ.Δ.Υ., που καλούνται να καλύψουν τις ανάγκες τεράστιων –γεωγραφικά και πληθυσμιακά-περιφερειών με ελλιπές προσωπικό ,που συχνά αλλάζει και αντικαθίσταται ,με όλες τις γνωστές συνέπειες .Προς απόδειξιν το προσωπικό μου παράδειγμα: Απευθύνθηκα στα Κ.Δ.Α.Υ. της περιφέρειας όπου ανήκουμε με αίτηση τεσσάρων σημείων, που ανέκυψαν τόσο από τις ανάγκες του παιδιού όσο και από την πρόβλεψη που είχα κάνει ότι το παιδί, που τώρα πλέον παρακολουθεί την Α΄ Γυμνασίου, δεν θα στηριζόταν από εκπαιδευτικό στήριξης για άλλη μια φορά. Τα αιτήματά μου αναγνώσθηκαν από την υπεύθυνη για την πρώτη συνέντευξη ,στη διάθεση της οποίας είχα υποβάλλει πληρέστατο φάκελο με εκθέσεις δασκάλων προηγούμενων ετών, καταγραφές εμμονών, λεπτομερές προφίλ του παιδιού, όπως και φάκελο διαγωνισμάτων της προηγούμενης σχολικής χρονιάς. Κάποια απ’ αυτά τα δίκαια και έννομα αιτήματα αφορούσαν στη σύνταξη Ε.Ε.Π.(εξατομικευμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα), στη στήριξη και ευαισθητοποίηση εκπ/κών και συμμαθητών και του σχολικού περιβάλλοντος και στην περιοδική και ταχτική παρακολούθηση του παιδιού από εκπρόσωπο της υπηρεσίας. Όταν ζήτησα πρωτόκολλο για την αίτηση, το σχόλιο που συνόδευσε την παραλαβή του ήταν: «Βεβαίως και θα προσπαθήσουμε να βρούμε τρόπο για την ικανοποίηση ,έστω σε κάποιο βαθμό των αιτημάτων σας ,αλλά με την προϋπόθεση ότι στις δύο επόμενες αξιολογήσεις του παιδιού από μέλη της διεπιστημονικής μας ομάδας κρίνουμε ότι είναι σε θέση να παρακολουθήσει σχολείο Γενικής Αγωγής…»

Όπως θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, έμεινα άναυδη. Όταν επανήλθα εν μέρει, ρώτησα τα εξής:

α) Πώς η ομάδα ή μέλη αυτής θα μπορούσαν να κρίνουν αλλιώς ,εφ’ όσον το παιδί παρακολουθεί πλαίσιο γενικής αγωγής για οκτώ συναπτά έτη; Το παιδί ήταν «κατάλληλο» για γενικό πλαίσιο εκπ/σης στο Νηπιαγωγείο και στο Δημοτικό, αλλά όχι στο Γυμνάσιο;

β) Πώς θα μπορούσαν να αναιρέσουν έγγραφα, γνωματεύσεις και κοινές εκτιμήσεις με την πλέον αρμόδια υπηρεσία της Ε.Θ.Μ.Α., που οι ίδιοι είχαν προσυπογράψει τρεις μήνες πριν; (χαρτιά για Παράλληλη Στήριξη στην Α΄ Γυμνασίου…).Αυτό θα σήμαινε ότι θα αμφισβητούσαν προτάσεις και διαγνώσεις συναδέλφων του χώρου ειδ. αγωγής που γνωρίζουν το παιδί από τριάμισι ετών και μέχρι σήμερα πιστεύουν ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να ενταχθεί κοινωνικά..

 γ) Ποια θα είναι εφ΄ εξής τα ακράδαντα επιστημονικά, γνωστικά και αξιολογητικά εργαλεία που θα στέλνουν τα παιδιά μας σε σχολεία Γενικής ή Ειδικής Αγωγής; Κυρίως, ποιοι και με ποιες περγαμηνές θα αποφασίζουν για έναν ανήλικο ειδικής κατηγορίας, εφ’ όσον εμείς, ως γονείς τους, έχουμε κριθεί ως ανεπαρκείς για να προσδιορίσουμε από κοινού το κατάλληλο πλαίσιο για αυτά, υποβιβάζοντας το ρόλο μας και χαρακτηρίζοντας τις όποιες αποφάσεις μας «ως μη δεσμευτικές»,σύμφωνα με το νέο νόμο Ειδ. Αγωγής;

Όποιος διαβάσει αυτό το άρθρο ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και ας κάνει προσωπικές εικασίες για ό,τι νομίζει ότι συνέβη ή τι εξέλιξη μπορεί να έχουν οι υποθέσεις όλων εμάς.. Στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει τι θα γίνει και φέτος. Η χρονιά έχει ξεκινήσει περίπου δύο μήνες τώρα και τα παιδιά μας βρίσκονται για άλλη μια φορά εκτεθειμένα και ανοχύρωτα . Και αν η πατρίδα βρίσκεται εκεί που είναι η καρδιά, πού θα ψάξουμε τη δική μας πατρίδα; 

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ